Αν μετά από λίγη ώρα θέασης η ταινία σάς φανεί ως ένας έμμεσος τρόπος διαφήμισης και γνωριμίας με τους κρατικούς μηχανισμούς της υιοθεσίας στις ΗΠΑ, δεν πέφτετε έξω, αφού στο τέλος της υπάρχει και προώθηση των ιστοσελίδων στις οποίες κάποιος πρέπει να απευθυνθεί αν θέλει να υιοθετήσει ένα ή περισσότερα παιδιά.

 

Αυτή όμως η χολιγουντιανού στυλ κοινωνική προσφορά, με όλες τις ωραιοποιήσεις και απλοποιήσεις, δίνεται στο κοινό με αυξημένη την αίσθηση του χιούμορ, το οποίο συχνά μπλέκεται αρκετά δημιουργικά με το συναίσθημα. Ο Σον Άντερς (Daddy's Home) δεν ξεχνά ότι η προτεραιότητά του είναι να φτιάξει μια ψυχαγωγική ταινία, οι Μαρκ Γουόλμπεργκ και Ρόουζ Μπερν ανταποκρίνονται και το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι ξεκαρδιστικό, αλλά τουλάχιστον απέχει από την άβολη διαπίστωση ότι παρακολουθείς μια διαρκή τοποθέτηση προϊόντων, όπου το προϊόν είναι οι μειονότητες της χώρας.