Πηγαίνει στον τάφο της μητέρας του, γεμάτος από αναμνήσεις, τόσο εκείνης όσο και του πατέρα του, που εξαφανίστηκε την παραμονή της επετείου του γάμου του 40 χρόνια πριν. Νιώθοντας έντονη ζαλάδα, χάνει τις αισθήσεις του. Όταν όμως συνέρχεται, το όνομα της μητέρας του δεν αναγράφεται πλέον στον τάφο. Άραγε ονειρεύεται... ή μήπως έχει ταξιδέψει στο παρελθόν; Μπορεί ίσως, ως παιδί και πάλι, ν’ αποτρέψει την επικείμενη εξαφάνιση του πατέρα του;

Τολμηρή μεταφορά του manga του Τανιγκούτσι απ’ τον Σαμ Γκαμπάρσκι στην τρίτη του σκηνοθετική απόπειρα, τα Μικρά όνειρα της νιότης μου είναι μια γαλήνια περιπέτεια μνήμης που ίπταται στους ήχους των ατμοσφαιρικών Air (το σάουντρακ του Virgin Suicides, εκτός από τις δικές τους δουλειές, φυσικά) και σ’ έναν μισεμό εγκάρδιο κι ενίοτε απόκοσμο. Φανταστείτε το παιδί του Τριφό και του Κρίστοφερ Νόλαν με γιαπωνέζικο DNA. Μόνο οι ερμηνείες των ηθοποιών στις τρεις ηλικίες δεν δένουν σωστά στην υφή, αλλά η συνολική εμπειρία είναι ξεχωριστή.