Από την εμφάνιση του καλτ anime Ghost in the Shell κάπου τη δεκαετία του '90 μέχρι την περιπετειώδη μεταφορά του από τον Ρούπερτ Σάντερς της Χιονάτης και του Κυνηγού, έχουν παρέλθει πολλά χρόνια, πολλά εφέ, πολλοί σκηνοθέτες που ενδιαφέρθηκαν να το διασκευάσουν (ο Σπίλμπεργκ είναι ένας από αυτούς) και φυσικά το Matrix, που με τις εικόνες από το μέλλον στιγμάτισε ανεξίτηλα τη χιλιετία και οτιδήποτε μπορούσε να περιμένει ένας φαν επιστημονικής φαντασίας με υπαρξιακές αναταράξεις. Με λίγα λόγια, το Φάντασμα στο Κέλυφος άργησε και ξεπεράστηκε. Αν και γυαλισμένο και περιποιημένο, φαίνεται παρωχημένο στην απλή ουσία του. Η ηρωίδα, η Ταγματάρχης με το τεχνητό σώμα και την ανθρώπινη μνήμη ψάχνει να βρει την καταγωγή της, κυνηγώντας τρομοκράτες στον κυβερνοχώρο, και αναρωτιέται ποιου ακριβώς όργανο είναι. Αρνείται να παραδεχτεί πως αποτελεί μια αναλώσιμη περίπτωση android και θέλει να πιστεύει πως υπάρχει βαθιά κρυμμένη μέσα της μια δανεική ψυχή. Μια ενοχική γιατρός (Ζιλιέτ Μπινός) κι ένα μεταλλικό ερείπιο με το πρόσωπο του Μάικλ Πιτ τη σπρώχνουν προς την αμφιβολία και ο Ρούπερτ Σάντερς καταναλώνει πολύτιμο χρόνο σε σιωπές που δεν ισοφαρίζονται από συναρπαστική ή πρωτότυπη δράση, με εξαίρεση, ίσως, τη μονομαχία στα νερά. Αυτό το κομψό και πανάκριβο δράμα ψάχνεται σαν τη Σκάρλετ Τζοχάνσον, η οποία μοιάζει πιο αβέβαια από κάθε άλλη φορά, και μάλιστα μετά από αρκετές, για γυναίκα, εξορμήσεις στην ανδροκρατούμενη ζώνη της fantasy πολεμίστριας.