Το Μερίδιο των Αγγέλων συγκαταλέγεται στις κομεντί του παραγωγικού Κεν Λόουτς, ενός ταπεινού auteur που μία στο τόσο διακόπτει τα βαριά, μαεστρικά του κηρύγματα με ανάλαφρες κομεντί με νόημα και, εννοείται, αγάπη στο κοινωνικό outsider. Προσωπικά, προτιμώ αυτή την επιλογή του, βλέποντας πως έχει εξαντλήσει την προβληματική του κοινωνικού δράματος με το συναίσθημα που ξεχειλίζει. Αν και κατώτερο από το Looking for Eric, που από κενό διανομής δεν είδαμε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες, το Μερίδιο των Αγγέλων διαθέτει ένα πραγματικά ευαίσθητο και ευρηματικό σενάριο (βραβευμένο στο Φεστιβάλ Καννών), που παρατηρεί με ιλαρότητα και διείσδυση την εξέλιξη ενός νέου άνδρα από την περιθωριοποίηση στη δημιουργικότητα. Αυτό που κάνει πολύ καλά ο Λόουτς είναι να αφήνει τη συνειδητοποίηση των ηρώων του να έρχεται με καθημερινές καταστάσεις και φυσικούς διαλόγους, μη παραλείποντας να αγκαλιάζει με τη ματιά του τη θέση του αδικημένου από τις δομές εξουσίας. Η εξιλέωση στο αδιέξοδο του Ρόνι επιτυγχάνεται αρχικά από τη μύτη του και στη συνέχεια από τον τρόπο που πετάει από πάνω του τους αντανακλαστικούς μηχανισμούς αυτοθυματοποίησης, κάτι που αποτελεί παράδειγμα και για την εγχώρια απελπισία.