Ο Κρεγκ Ζάλερ είναι ένα ενδιαφέρον δείγμα pulp/αναγεννησιακού δημιουργού: γράφει γουέστερν νουβέλες, παίζει ντραμς, συνθέτει τραγούδια και τώρα περνάει στη σκηνοθεσία με ένα ασυνήθιστο και ταυτόχρονα παλιομοδίτικο πορτρέτο της Άγριας Δύσης, τοποθετημένο σε μια τυπικά κι ελλειπτικά σχεδιασμένη πολίχνη με το όνομα Λαμπερή Ελπίδα, με κέντρο συνάντησης το σαλούν «Πολυμαθής Κατσίκα»! Η τάση του Ζάλερ να βάζει στο στόμα των ηρώων της ταινίας καθαρευουσιάνικες λέξεις και εξεζητημένες εκφράσεις (πέρα από το ύφος που συνοδεύει το συγγραφικό του ιδίωμα) δεν γίνεται τυχαία. Λακωνικοί και σκληροί, με εξαίρεση τον βοηθό του σερίφη (καταπληκτικός, όπως πάντα, ο Ρίτσαρντ Τζένκινς), ο προϊστάμενός του, ο τραυματισμένος στο πόδι κάου-μπόι και ένας ευειδής, καλοντυμένος, υπερόπτης πιστολέρο προσπαθούν, σε πείσμα της θέσης και της εποχής, να αποδώσουν δικαιοσύνη και να φερθούν πολιτισμένα μπροστά σε έναν απροσδόκητα ανελέητο αντίπαλο. Μια φυλή τρωγλοδυτών Ινδιάνων, που δεν ξέρουν καν να μιλάνε κυνηγούν ανθρώπους για να τους φάνε ζωντανούς και απάγουν τη γυναίκα του γελαδάρη, έναν βοηθό στο αστυνομικό τμήμα και έναν κακοποιό που συνελήφθη την προηγουμένη, είναι ένα βήμα πιο μακριά από τον κλασικό πόλεμο των Λευκών με τους Ινδιάνους – ακόμη κι ένας αφομοιωμένος Ινδιάνος του χωριού, που τους παρέχει πληροφορίες για τους κανίβαλους, διαχωρίζει τη θέση του από τους ομόφυλούς που φτάνουν στο σημείο να καταβροχθίζουν τις μανάδες τους. Σκηνοθετικά, ο Ζάλερ δεν διστάζει να καταδείξει τη φρίκη, διακόπτοντας την αργή πορεία προς την αυτοκτονία (τις σπηλιές όπου κρατούνται οι αιχμάλωτοι) με σκηνές που δικαιολογούν απόλυτα την Άγρια Δύση ως ελληνική μετάφραση του Far West. Αν υποθέσουμε πως ακολουθεί, με σημαντική καθυστέρηση, αλλά ευθέως, το ποτάμι των παλιών ταινιών του είδους, το point του μπορεί να εκληφθεί ως ένας παραλληλισμός, ρεπουμπλικανικής ευαισθησίας ίσως, των ανθρώπων της τάξης και των νοικοκυραίων πολιτών, ξενοφοβικών και συντηρητικών, αλλά έννομων, απέναντι σε μια διαβολική δύναμη, εφάμιλλης βίας με εκείνη των τζιχαντιστών. Ωστόσο, οι εν λόγω τρωγλοδύτες δεν έχουν ιερό και όσιο, αφορμή ή αποστολή, παρά μόνο βάρβαρα ένστικτα, χωρίς να αντιτίθενται σε τίποτε και σε κανέναν. Και το κατά συνθήκη απόσπασμα δεν έχει πρόβλημα να ξεπαστρέψει οποιονδήποτε θεωρεί ύποπτο, δηλαδή διαφορετικού χρώματος ή απλώς άγνωστο, από φόβο και συνήθεια. Οι ρίζες του Τσεκούρι από Κόκαλο κρύβονται στο ίδιο το είδος το οποίο πραγματεύεται, μεταφράζοντας το λαϊκό ανάγνωσμα σε b-movie με πρωτότυπη εξέλιξη, ανενδοίαστη χρήση σκληρών εικόνων και εξαιρετική κατεύθυνση των ηθοποιών, με αναμφισβήτητο πρωταγωνιστή τον Κερτ Ράσελ, και τον Μάθιου Φοξ από το τηλεοπτικό «Lost» αποκάλυψη στον ρόλο του μορφωμένου γυναικά Τζον Μπρούντερ.