Ο Βιντόκ, διαβόητος κακοποιός, κατάδικος, εκδικητής, αυτόκλητος «καθαριστής» της ανθρώπινης βρομιάς στο Παρίσι με αντάλλαγμα την ελευθερία του, άνδρας ελαστικής ηθικής, με ισχυρή προσωπικότητα, ένας πεισματάρης ατομιστής που δεν ανεχόταν εύκολα βοηθούς και συνοδοιπόρους, έχει εμπνεύσει μυθιστορηματικούς χαρακτήρες, όπως ο Βοτρέν του Μπαλζάκ ή ο Γιάννης Αγιάννης του Ουγκό, πολλαπλά πιο συναρπαστικούς και πλήρεις από αυτήν την απεικόνιση του Ζαν Φρανσουά Ρισέ.

 

Κι ενώ ο Γάλλος κινηματογραφιστής έβγαλε δύναμη και αιχμή από τον Βενσάν Κασέλ όταν τον σκηνοθέτησε στο Ennemi Public ως Μεσρίν, εδώ πελαγοδρομεί περιττά ανάμεσα στα ναπολεόντεια ντεκόρ και το μωσαϊκό των προσώπων, στην απόπειρά του να καταλήξει στο συμπέρασμα πως η ύπαρξη ενός σερίφη του Παρισιού της εκτεταμένης και ασυμμάζευτης ανομίας, βγαλμένου από τον υπόκοσμο και όχι από την παρασημοφορεμένη ιεραρχία, ήταν το απαραίτητο βήμα στην εποχή της μετεπαναστατικής αυτοκρατορίας.

 

Ο Τυχοδιώκτης του Παρισιού είναι εντυπωσιακός και βαρύς σαν το παλιομοδίτικο Χόλιγουντ, διαθέτει έναν ενδιαφέροντα παραλληλισμό στο θεματικό του πυρήνα, αλλά σκοντάφτει στην ευστοχία της απόδοσης των χαρακτήρων και στην επινοητικότητα στη δράση.