Την κατάσταση αναλαμβάνει ο Θεόδωρος Πάρλας ή Ψευτοθόδωρος, που με το «ταλέντο» του και τις ψεύτικες υποσχέσεις του ξεκινάει μια λαμπρή καριέρα ως το δεξί χέρι του Φερέκη. Το ένα ψέμα φέρνει το άλλο και σύντομα χρειάζονται πολύ περισσότερα ψέματα για να τους ξεμπλέξουν από τις μπερδεμένες καταστάσεις. Ο κορμός του θεατρικού του Δημήτρη Ψαθά, που έχουμε δει σε ταινία με τον Ζερβό, την Κυριακού και τον Ηλιόπουλο, έχει διατηρηθεί στο ακέραιο, σε αρκετά σημεία μάλιστα με πανομοιότυπες καταστάσεις, και βέβαια με το απαραίτητο ρετούς για τη λαμογιά νέας κοπής (κρίση, διαφθορά και τα λοιπά).

Το έργο είναι ευχάριστο, με κινητική κάμερα (εικάζω από τον Άγγελο Φραντζή, που υπογράφει τη σκηνοθετική επιμέλεια), ελαφρύ χωρίς να γίνεται ποτέ γελοίο και βλέπεται ως σάτιρα με πολιτικά και ηθογραφικά στοιχεία και όχι ως αστεία κωμωδία. Κάποιες αναχρονιστικές ευκολίες προδίδουν την ηλικία του πρωτότυπου. Οι ερμηνείες είναι καλές και ξεχωρίζει η ορμητική εκφραστικότητα του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου.