Σε μερικά χρόνια, σε έναν ασφαλέστερο κόσμο, όπου η επίσκεψη στο σινεμά δεν θα ισοδυναμεί με καταδρομική αποστολή, θα υπάρξει μια λίστα ταινιών που θα μείνουν στην ιστορία ως αδικημένες καθώς θα μπορούσαν να έχουν μεγάλη διεθνή πορεία στις αίθουσες όλου του κόσμου αλλά τελικά στριμώχτηκαν μέσα σε πλατφόρμες και χάθηκαν.

 

Θα υπάρξουν όμως και ταινίες που θα προσπαθήσουν να μπουν σε αυτήν τη λίστα, αν και δεν το αξίζουν, καθώς ακόμη και σε πλανήτη χωρίς πανδημία η πορεία τους στη διανομή θα ήταν μάλλον η ίδια, όσο και αν οι φιλοδοξίες ήταν διαφορετικές.

 

Σε αυτή την κατηγορία ανήκει η Άβα της Τζέσικα Τσαστέιν, μια ηρωίδα που χτίστηκε στο πρότυπο της Atomic Blonde Σαρλίζ Θερόν (που με τη σειρά της δανείστηκε πολλά στοιχεία από τον John Wick), όμως στην πορεία η ιστορία της βολεύτηκε από ένα σύνολο επαναλαμβανόμενων εσωτερικών συγκρούσεων του χαρακτήρα και στη γρήγορη χαοτική δράση που δεν έχει καμία σχέση με τη χορογραφημένη αντίστοιχη των ταινιών που προαναφέρθηκαν.

 

Η Τζέσικα Τσαστέιν μπορεί με άνεση να σηκώσει ένα τέτοιο franchise, όμως η κρυφή ζωή του χαρακτήρα της γίνεται ένα πινγκ πονγκ ανάμεσα στο Mission Impossible και τις Οικογενειακές Ιστορίες, με ευχάριστα διαλείμματα τις διασκεδαστικές παρουσίες των Φάρελ και Μάλκοβιτς.