Το Dead of Night (1944) των Ealing Studios, όπου μια ομάδα ανθρώπων συγκεντρώνεται σε ένα σπίτι στην εξοχή για το Σαββατοκύριακο και καθένας τους μοιράζεται τη δική του μεταφυσική εμπειρία, αποτέλεσε το πρότυπο για τις περισσότερες ανθολογίες τρόμου που ακολούθησαν. Συνήθως, ανάμεσα στις αυτόνομες ιστορίες υπάρχει και μια συνδετική, η οποία στην περίπτωση του Dead of Night τις ένωνε αρμονικά όλες οδηγώντας τες σε μια αξέχαστη κατάληξη, κινούμενη κάπου μεταξύ αυτοεκπληρούμενης προφητείας και σουρεαλιστικού εφιάλτη. Το 100 Candles ακολουθεί αυτό το πρότυπο, δανειζόμενο, πρακτικά, μερικά μικρού μήκους φιλμ που ξεχώρισαν οι άνθρωποι πίσω από αυτό (ή που ήταν διαθέσιμα), και φτιάχνοντας μια συνδετική ιστορία, όπου το πιο φρικιαστικό είναι το πόσο κακογραμμένη και κακόγουστη είναι.

 

Ακόμα και στη μετριότερη παραγωγή της Amicus, θα δεις μια μέριμνα στην παραγωγή και ένα ποιοτικό φίλτρο που εδώ απουσιάζει, χώρια που δεν υπάρχει και κάποια κοινή θεματική ανάμεσα στις ιστορίες. Από αυτές η δεύτερη έχει, ομολογουμένως, καλό twist, αλλά κρατάει πολύ, η ιρλανδική με τον εξορκιστή είναι η καλύτερη, αν και δεν χρειαζόταν τη CGI ενίσχυση, ενώ το αξίωμα «ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός» επιβεβαιώνεται στην περίπτωση της ιστορίας με την Έιμι Σμαρτ και τον Νταγκ Τζόουνς.