Διαβάζοντας τη σύνοψη της ταινίας του Δημήτρη Κατσιμίρη για έναν ηλικιωμένο με εγκεφαλικό και για παιδιά που προσπαθούν να μεταθέσουν την ευθύνη της φροντίδας του το ένα το άλλο, πιστεύεις ότι έχεις να κάνεις με μια ελληνική παραλλαγή του Make way for tomorrow του Λίο ΜαΚάρεϊ. Και καθώς ετοιμάζεις τα χαρτομάντιλα για παν ενδεχόμενο, συνειδητοποιείς ότι η ασθένεια του μπαμπά είναι το macguffin ώστε να ξετυλιχθούν επί της οθόνης οι έριδες και να καταδειχθεί η ανθρωποφαγία της επονομαζόμενης «αγίας ελληνικής οικογένειας», ενός θεσμού που ίσως τελικά να μη χρειάζεται τις εγκεφαλικές, εξωτερικές «επιθέσεις» που δέχεται από το σινεμά μας εδώ και δύο δεκαετίες για να ανατραπεί – είναι απόλυτα ικανός να κατατροπωθεί εκ των έσω, όπως προκύπτει μέσα από την ταινία του Κατσιμίρη.

 

Πρέπει να λάβει κανείς υπόψη του ότι πρόκειται για DIY σινεμά, καμωμένο με προϋπολογισμό χαμηλό ακόμα και για μικρού μήκους ταινία – υπάρχουν πολύ ακριβότερες τέτοιες. Κι αν τα αστεράκια φαντάζουν (και ενδεχομένως είναι) πολλά σε σχέση μ’ εκείνα που έλαβαν από αυτό το βήμα κατά καιρούς άλλες εγχώριες παραγωγές που, με μια πρώτη ματιά, ίσως έμοιαζαν πιο προσεγμένες και αξιόλογες, στα μάτια μας αντικατοπτρίζουν αυτό που πέτυχε ο σκηνοθέτης, τηρουμένων των αναλογιών πάντα. Πέτυχε, λοιπόν, ρυθμό αδυσώπητο, μια διαρκή ένταση που σε κάνει μεν να δυσφορήσεις –αυτός είναι ο στόχος της– μα δεν κουράζει, ούτε και κουράζεται. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στον εξωτερικό ρυθμό, άλλωστε αυτή είναι δουλειά που πιστώνεται και στον μοντέρ. Υπάρχει ζωή μέσα στο κάδρο, ποτέ δεν δίνεται η αίσθηση μιας στοιχισμένης, θεατρικής τοποθέτησης και κινησιολογίας. Ναι, η κάμερα στο χέρι και τα κοντινά λύνουν τα χέρια ενός σκηνοθέτη και βοηθούν στο «κλέψιμο», αλλά θα παραπέμψουμε ξανά στις συνθήκες της παραγωγής.

 

Πέτυχε, επίσης, γράψιμο αληθοφανές, καθώς υπογράφει και το σενάριο, και ίσως γι’ αυτόν τον λόγο αρέσει η ταινία στο κοινό – πήρε και σχετικό βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ενθουσιώδη υποδοχή στο Untold Film Festival. Από την άλλη, ζητάει πολλά από το καστ του κι εκείνο μόνο ως έναν βαθμό μπορεί να του τα δώσει, κάποτε επεξηγεί εκείνα που είναι ήδη εμφανή ή ήδη γνωστά, αλλά στο ζύγι βαραίνουν περισσότερο οι υποσχέσεις για το μέλλον.