Ξεκινώντας με ένα ξαφνικό ατύχημα που κοστίζει πολλές ανθρώπινες ζωές σε έναν διαστημικό σταθμό κοντά στη Γη, το Ad Astra προσκαλεί τους θεατές σε αναπόφευκτη σύγκριση με το Gravity του Αλφόνσο Κουαρόν, που επίσης είχε κάνει την απόλυτα επιτυχημένη πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Βενετίας.

 

Η συνέχεια της ταινίας του Τζέιμς Γκρέι (ο οποίος ειδικεύεται σε είδη θεαματικά αντίθετα από την επιστημονική φαντασία), με τον Μπραντ Πιτ, χτυπημένο από ελεγχόμενο σύνδρομο εγκατάλειψης, να ψάχνει τον πατέρα του, αλλά κυρίως τον εαυτό του, σε μια υπαρξιακή περιπέτεια με πολλά εμπόδια, εξακολουθεί να μοιάζει, αν και σαφώς λιγότερο απρόθυμα, με το ταξίδι της Σάντρα Μπούλοκ από μπουκαπόρτες σε ακάτους και από τα απόβλητα του Διαστήματος στις καταιγίδες του μυαλού – κι ένα πένθος που δεν ξεπέρασε ποτέ, μέχρι την τελική λύτρωση στα πάτρια, γήινα εδάφη.

 

Το Ad Astra πλοηγείται και στα χωρικά ύδατα του Δέντρου της Ζωής, ενός έργου, φυσικά, πολύ γνώριμου στον Μπραντ Πιτ, ο οποίος έπαιξε τον κατά Τέρενς Μάλικ πατέρα σε μια αναζήτηση φιλοσοφική, πνευματικά πολύ πιο κοντινή στο σινεμά του Τζέιμς Γκρέι – αν αφαιρέσουμε τον ποιητικό μυστικισμό από την εξίσωση.

 

Πίσω από την παρακινδυνευμένη, έκτακτη αποστολή του Ρόι Μακμπράιντ στις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος για να εντοπίσει τον εδώ και δεκαετίες αγνοούμενο ήρωα πατέρα του μετά από μια σειρά από φονικές εκρήξεις ακτινοβολίας που μπορεί να προέρχονται από εκείνον κρύβεται η εξερεύνηση της ανδρικής ψυχοσύνθεσης και, πιο συγκεκριμένα, αν και με αλληγορικούς όρους, ο ρόλος των «αρσενικών» σχέσεων στην κοινωνία του κοντινού μέλλοντος.

 

Δεν είναι τυχαία η καίρια παρέμβαση στην πλοκή από μια γυναίκα, τη Ρουθ Νέγκα, σε μια στιγμή που όλα δείχνουν πως οι άνδρες που λαμβάνουν τις αποφάσεις, ως συνήθως, αρνούνται ή αδυνατούν να δουν την πολύπλοκη κατάσταση αλτρουιστικά και μακροσκοπικά, παίζοντας μοιραία παιχνίδια εξουσίας που βασίζονται στην έλλειψη ειλικρινούς συνεννόησης. Για αλλαγή του male αφηγήματος μίλησε ο Μπραντ Πιτ στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας, και δεν έχει άδικο. Μόνο που το Ad Astra το υπονοεί αχνά, σαν να εξατμίζεται το νόημα στα αστέρια και την απεραντοσύνη της κλίμακας.

 

Ο Γκρέι δεν αποφεύγει την πλοκή, μειώνει τα στοιχεία της επιστημονικής φαντασίας προς όφελος της λυρικής περιπέτειας στο Διάστημα, θέτει τον Μπραντ Πιτ, στον ρόλο του εγκρατούς, μοναχικού αστροναύτη και πονεμένου survivor ενός αμφιλεγόμενου πατέρα, ως συνδημιουργό (εκτός από συμπαραγωγός, είναι ενεργά παρών σε κάθε καρέ της ταινίας) και προχωρά, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση στον διάλογο ή φαντασία στην εικόνα, σε μια συνετή, αν και αργή ανάπτυξη χαρακτήρα στο επίκεντρο ενός κολοσσιαίου, συμπαντικού στοιχήματος.