Μετά από μια αιθέρια εναρκτήρια ασπρόμαυρη σκηνή σε αργή κίνηση, όπου ο γιος του ζευγαριού ανεβαίνει στο παράθυρο του σπιτιού για να θαυμάσει το πρωτόφαντο θέαμα του χιονιού που σκάει αργά στο έδαφος και τραυματίζεται θανάσιμα από την πτώση, καθώς οι γονείς του κάνουν σεξ στο υπνοδωμάτιο, ο Λαρς φον Τρίερ περνάει με αστραπιαία ταχύτητα από την ενοχή στην απελπισία. Αυτός και Αυτή, το ζευγάρι χωρίς όνομα, αποβάλλονται από την Εδέμ της οικογενειακής τους ισορροπίας και αυτοεξορίζονται στο εξοχικό τους στο δάσος, για να γλείψουν τις πληγές τους.

Ο άνδρας είναι ο Αδάμ και ο Σατανάς μαζί, στα μάτια της συζύγου που τον βλέπει ως ψυχολογικό στήριγμα, ερωτικό καταφύγιο και υπεύθυνο για το καταβαραθρωμένο ηθικό της. Αυτός κάνει το λάθος να την υποβάλει σε μια αυτοσχέδια ψυχανάλυση, επιμένοντας να κόψει τη φαρμακευτική αγωγή που της χορηγήθηκε στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε για κατάθλιψη και αυτή χάνει τον έλεγχο και γίνεται επικίνδυνη, ένα κουρέλι σε φθίνουσα πορεία. Το ήσυχο δάσος μετατρέπεται σε κολαστήριο και τα σύμβολα χορεύουν σαν δαίμονες - τα στοιχεία της φύσης συνωμοτούν, οι ήχοι του δάσους απειλούν, η νύχτα και το πούσι τούς σκεπάζουν, ένας σκύλος μιλάει σαν τον Εξορκιστή και τα ζώα, σε ένα όργιο πριμιτιβισμού, στέκονται δίπλα τους στο σπίτι, σαν αλλόκοτοι επισκέπτες λίγο πριν την Αποκάλυψη. Αν το Δαμάζοντας τα κύματα είναι μια, κατά την «τριερική» αναλογία, ρομαντική κομεντί για τον καθολικισμό, ο Αντίχριστος είναι η παρωδία του για τον Λόγο του Θεού και την άνιση μάχη της λογικής κόντρα στο ένστικτο.

Αυτός, ο Τρίερ και ο Νταφόου δηλαδή (δεν χωράει αμφιβολία για την ταύτιση), πάνε να τρελάνουν Αυτήν με μια εξαντλητική λογοθεραπεία, προσπαθώντας να την πείσουν πως κανείς δεν φταίει για το θάνατο του παιδιού, και να αποδιώξουν τους εφιάλτες από το υποσυνείδητό της, περιορίζοντας την ανεξέλεγκτη ενοχικότητά της. Αυτή αντιδράει με μένος και ασχημάτιστη συμπεριφορά: είναι σαφές το δέος του σκηνοθέτη μπροστά στην αναπάντεχη γυναικεία φύση. Στις Κάννες, οι κυρίες που είδαν την ταινία ωρύονταν για τον αντιφεμινιστικό τρόπο που επέλεξε ο Δανός να περιγράψει τις ευνουχιστικές ενέργειες της Γκενσμπούρ - μια ανεπαρκής ηθοποιός σε μια κακή ερμηνεία. Με ψυχραιμία βλέπουμε πως ο Τρίερ δηλώνει με λογικά και αμφίσημα σκηνοθετικά επιχειρήματα ανημπόρια να εξηγήσει λογικά πώς θα αντιδράσει μια γυναίκα στην ύστατη τραγωδία.

Το έχει ξανακάνει στις προηγούμενες ταινίες του, έχοντας δείξει σεβασμό και δραματική επινοητικότητα προς τις ηρωίδες, και στα Κύματα και στο Dogville και στο Manderlay. Ως θρίλερ, ο Αντίχριστος εξαντλείται σε μια παράθεση κεφαλαίων με σκηνές shock value που δεν είναι τόσο σοκαριστικές, όσο χονδροειδείς και ανούσιες. Για μια πιο συνεπή και συνεκτική βιβλική παραβολή, σας παραπέμπω στον Κυνόδοντα του Γιώργου Λάνθιμου, που σύντομα θα προβληθεί στις αίθουσες.