Το Ένας Προφήτης είναι σίγουρα η πληρέστερη ταινία του άγνωστου στο πλατύ κοινό Γάλλου σκηνοθέτη και σεναριογράφου Ζακ Οντιάρ. Ως γνήσιος δημιουργός επεξεργάζεται τη θεματολογία που τον εμπνέει, με κεντρικό άξονα έναν ήρωα που προσδιορίζεται μέσα από καταστάσεις αντίξοες, ζυμώνεται σε ένα βίαιο περιβάλλον που δεν μπορεί να αποφύγει, και τέλος μορφώνεται σκληρά, παίρνοντας το απολυτήριο της ζωής, ξεπερνώντας τους αναγκαστικούς και επικίνδυνους συμβιβασμούς αλλά και τον σκόπελο ανθρώπων που τον κατακρίνουν και τον υποβιβάζουν. Κάνοντας μια συντομότατη αναδρομή στη φιλμογραφία του Οντιάρ, ο πρωταγωνιστής είναι σχεδόν πάντα ένας μοναχικός/περιθωριακός, ετεροπροσδιορίζεται, ακολουθεί και μαθαίνει.

Στο Sur mes levres, η Εμανιέλ Ντεβός κολλάει στον πρώην κατάδικο Βενσάν Κασέλ και συνεργεί στα παράνομα σχέδιά του, προσπαθώντας να βρει συναισθηματική και ψυχική ισορροπία. Στο De battre mon coeur s'est arrette, ο Ρομέν Ντιρίς γίνεται τσιράκι του πατέρα του, ενώ το μόνο που ήθελε ήταν ν' ασχοληθεί με τη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική. Στο Regarde les hommes tomber ο Ματιέ Κασοβίτς είναι ένα κουτάβι που εκτελεί πιστά τις εντολές του αφέντη του και στο Un heros tres discret ο ίδιος ηθοποιός είναι μια υπό διαμόρφωση λευκή σελίδα, όπως ακριβώς και ο Μαλίκ στο Ένας Προφήτης.

Γάλλος με αραβικές ρίζες και ταπεινή καταγωγή, ο Μαλίκ φυλακίζεται στα 19 του χρόνια κατηγορούμενος για φόνο, και δεν έχει ιδέα για τις κακουχίες που αυτό συνεπάγεται. Μπαίνει για τα καλά στη σκληρή πραγματικότητα, δοκιμάζεται σωματικά και ψυχικά και αναγκάζεται να συμμαχήσει με την κυρίαρχη συμμορία των Κορσικανών, παρά τις ρατσιστικές προσβολές που δέχεται κατ' επανάληψη από το αφεντικό και βαρόνο της φατρίας, τον πολύ Σεζάρ Λουτσιανί (πειστικά κυνικός ο Άρεστρουπ). Ο Μαλίκ δεν ξέρει να γράφει και να διαβάζει και το φάντασμα του ανθρώπου που δολοφόνησε τον καταδιώκει στη διαμονή του στη φυλακή. Ο χαρακτήρας του πλάθεται ταχύρρυθμα, και η μεταμόρφωσή του είναι θεαματική, πολύ περισσότερο για τον θεατή, που σχεδόν βιώνει τις κινήσεις και τις σκέψεις του σε έναν άβατο λαβύρινθο.

Ο Οντιάρ ακούει τον Μαλίκ, αποτυπώνει με τρομερή λεπτότητα τις διακυμάνσεις του, κάνοντας ένα ξεχωριστό είδος, κάτι σαν αισθαντικό cinema verite, διαυγές και αγωνιώδες. Το Ένας Προφήτης είναι πολύ περισσότερο από ένα εκσυγχρονισμένο (υπερκινητικό, αν θέλετε) δράμα φυλακής. Ως πορτρέτο, δικαιώνεται πλήρως από την άξια παρασημοφόρησης ερμηνεία του Ταχάρ Ρακίμ, ενός ακατέργαστου διαμαντιού που, όπως και ο Μαλίκ του έργου, μεταμορφώνεται από αδαή σε προσωπικότητα που ισοπεδώνει και το τελευταίο ίχνος αφέλειας, σταδιακά διαθλώντας τους χαρακτήρες που τον εμπιστεύονται και τον προδίδουν. Ως δραματική ταινία, απογειώνεται από την ψυχωμένη σκηνοθεσία του Οντιάρ, ο οποίος ξέρει πότε να αφουγκράζεται τους περήφανους και τους καταφρονεμένους, πώς να κατανέμει τις εθνογραφικές εντάσεις μέσα στον μικρόκοσμο της φυλακής εξ αντανακλάσεως δημιουργώντας κανονική κοινωνία, και πότε να κινείται δαιμονιωδώς μέσα κι έξω από τους τέσσερις τοίχους - με τον τρόπο που ο Πολ Γκρίνγκρας έδωσε νέα πνοή στην κατασκοπική περιπέτεια, σπάζοντας τα στημένα στεγανά στο Τελεσίγραφο του Μπορν.