Μοναδικοί κάτοικοι δύο αδέρφια που δεν μιλιούνται και μια ανιψιά που τους βαρέθηκε κι έφυγε, η Δημοκρατία. Ο Τηλέμαχος τη συναντάει τυχαία και μαγεύεται. Λίγο τα σιρόπια του γιατρού για τα πνευμόνια του που έχουν γίνει ορυχείο, λίγο τα τσίπουρα, λίγο οι «απαγορευμένες ουσίες» του Μπάμπη... οι θεοί βάζουν το χέρι τους κι η Δημοκρατία επιστρέφει στον τόπο της.

Φόρος τιμής του σπουδαίου ηθοποιού Νίκου Καλογερόπουλου στην Πύλο και τις ομορφιές της Μεσσηνίας είναι αυτή η παράξενη, σατιρική ταινία, που κάνει τα πάντα να μη μοιάζει με ταινία, αρνούμενη να υποταχτεί σε μια σαφή αφηγηματική λογική και να συμμαζέψει τα επιμέρους καλά στοιχεία της, από την αίσθηση της κωμωδίας που έχει μαζέψει στο μυαλό και την καρδιά του ο Καλογερόπουλος, μέχρι την παρουσία μεγάλων ηθοποιών, όπως ο Ηλίας Λογοθέτης, που όμως ήθελαν λάσο για να ενωθούν σε ένα ομοιογενές σύνολο. Μα, θα μπορούσε να προβάλει αντίρρηση ο Καλογερόπουλος, το πνεύμα της ταινίας Οι Ιππείς της Πύλου χαρακτηρίζεται από τον παραλογισμό.

Μα, θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει, ο Γκόγκολ, ο Καμύ, ο Ιονέσκο βεβαίως, αλλά και ο Χέλερ με το Catch 22, που έγινε κι αυτό ταινία, όπως και έργα του Κάφκα, ή οι αδελφοί Κοέν στο σύνολο τους, μετατρέπουν το καλλιτεχνικό κίνημα του absurdism, με τα αβέβαια όριά του να κινούνται ανάμεσα στον υπαρξισμό, τον μηδενισμό και τη σάτιρα, σε πλοκή με χαρακτήρες, που δεν χρειάζονται αναγκαστικά να πιουν τσιγάρο για να ξεφύγουν ή να απελευθερωθούν ή να βρίζουν ακατάσχετα, χωρίς να προκαλούν πάντα το γέλιο. Παρά τα πολλά ψεγάδια της, η ταινία του Καλογερόπουλου είναι μια χειμαρρώδης κινηματογραφική εξαίρεση με μεγάλη καρδιά, ένα grand folly για τα ελληνικά δεδομένα, μια άναρχη, ιδιότυπη οδύσσεια, μια κοντροσόλ στον παραλογισμό και το χάος της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και μαζί μια αλληγορική καταγγελία με οικολογικούς και νοσταλγικούς τόνους, που δίνει την εντύπωση πως εκφράζει έντονα τον δημιουργό της.