Εκτός από την ανέχεια, το πρόβλημα είναι ο δεσποτικός σύζυγός της, ο Όγκαστ, ο οποίος την αντιμετωπίζει ως τρόπαιο και δεν σέβεται κανέναν. Ο Κριστόφ Βαλτζ προσπαθεί και ως ένα σημείο καταφέρνει ν’ αποδώσει με ποικιλία και ξεσπάσματα έναν βαθιά ανασφαλή κι εκρηκτικά βίαιο χαρακτήρα, ενώ οι υπόλοιποι παραμένουν μονοδιάστατοι από την αρχή ως το τέλος μιας ταινίας αισθηματικής και μελοδραματικής, φωτισμένης με μια κόντρα χρυσής νοσταλγίας, στο φόντο της καταρρακωμένης από το κραχ Αμερικής. Ο κόσμος του τσίρκου, αν και τονίζεται πως φτιάχνεται με αγώνα και κοπριά, είναι πλημμυρισμένος από μια ρομαντική αχλύ, το κατάλληλο έδαφος για ν’ αναπτυχθεί το παράνομο και επικίνδυνο ρομάντσο του Πάτινσον με τη Γουίδερσπουν. Στη φλέβα του Notebook [με μια σειρά από φλασμπάκ που βασίζονται σε μια αγάπη που δεν έσβησε ποτέ, αλλά και με μια υποψία Τιτανικού (η ταινία ξεκινάει με τον πρωταγωνιστή υπερήλικα ν’ αφηγείται ένα παραμυθένιο δράμα στο περιβάλλον όπου νιώθει πως η καρδιά του ανήκει)], το Νερό για ελέφαντες εξάγει συγκίνηση μέσα από ακραία περιστατικά και διαθέτει έναν αξιαγάπητο εκπαιδευμένο ελέφαντα, τη Ρόουζ, για να δώσει ώθηση και κάθαρση.