Οδηγός του, ένα σύμβολο-θύμα του καπιταλισμού: μια Αφρικανή μετανάστρια που περιπλανιέται στην Ελλάδα, τη Γαλλία και την Ισπανία και συναναστρέφεται τους «αποκλεισμένους» της ευρωπαϊκής κοινότητας (μετανάστες, αστέγους) αλλά και τους αγανακτισμένους κάθε εθνικότητας που διεκδικούν την ελπίδα γι’ αλλαγή.
Βλέποντας τον τίτλο, πίστεψα πως ο Γκατλίφ αποτύπωσε τις πρόσφατες διαδηλώσεις, αλλά η ταινία με διέψευσε. Πρόκειται για μια πιο σύνθετη ματιά στο γενικότερο πρόβλημα της Ευρώπης, με πρόφαση κι αιχμή την αυθόρμητη αγανάκτηση των πολιτών, σαφή ακτιβισμό στις προθέσεις και ενθουσιασμό στο πνεύμα. Η ηρωίδα, την οποία ο Γαλλοαλγερινός σκηνοθέτης διάλεξε αμέσως μόλις την είδε, περνάει από την Ελλάδα στη Γαλλία και μετά στην Ισπανία - μια παράνομη μετανάστρια που ξεριζώνεται, όπως χιλιάδες άλλοι, τη στιγμή που η κοινωνικοπολιτική συγκυρία τη φέρνει πιο κοντά στους ντόπιους. Μεταθέτοντας τη μειονότητα των Ρομά, που βρισκόταν στο επίκεντρο της προβληματικής του, σε μια πιο γενικευμένη «μειονότητα», που νιώθει τον βραχνά του σύγχρονου καπιταλισμού, ο Γκατλίφ νιώθει την ανάγκη να υιοθετήσει το 30σέλιδο ειρηνικό μανιφέστο του 95χρονου διανοούμενου Στεφάν Εσέλ, μπλέκοντας δραματουργικά στοιχεία και ποιητικές εικόνες στα σύγχρονα ντοκουμέντα που κινηματογραφεί στη διαδρομή αυτή. Κι ενώ η ταινία απέχει από το να είναι μια ξερή, τηλεοπτική καταγραφή της πραγματικότητας, δεν εμβαθύνει στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πρωταγωνίστριας ή και των περιστασιακών μετακινούμενων, που απαθανατίζονται στατικά.