Ο Ρόμπερτ Πάτινσον κάθεται στη θέση του σκηνοθέτη μιας ζωής ελεγχόμενης, ενώ ο κόσμος καταρρέει έξω απο την κινητή νεκροφόρα του, δηλαδή την πολυτελή λιμουζίνα που περιδιαβαίνει τη Νέα Υόρκη, το σπίτι/γραφείο, όπου διεκπεραιώνει τις εργασίες του, διεξάγει τα ραντεβού του, δέχεται τον γιατρό του για κανονική εξέταση, εκμυστηρεύεται τους μύχιους φόβους και τις αυξανόμενες ανησυχίες του. Ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, με τη σειρά του, σκηνοθετεί τον άρχοντα-καπιταλιστή σαν ένα σταθερό μάτι, στρατηγικά τοποθετημένο στο πάνω μέρος του πίσω παρμπρίζ, επιδιώκοντας να διατηρήσει τη συμμετρία της εικόνας αλλά και τη ροή του λόγου - σε έναν χείμαρρο που διατυπώνει ο Ντον ΝτεΛίλο με τη χαρακτηριστική του πρόζα.

 

Η διασκευή του Κοσμόπολις δίνει την ευκαιρία στον Κρόνενμπεργκ να εμβαθύνει στη νέα του αγάπη, που έχει διαφανεί με την Επικίνδυνη Μέθοδο: τη μινιμαλιστική απεικόνιση της εσωτερικής φρίκης, μια αντιστροφή της επιστημονικής φαντασίας που τον απασχόλησε δημιουργικά με έργα όπως η Μύγα, η Νεκρή Ζώνη και, ως ένα σημείο, το Existenz. Στη Μέθοδο, ο τρόπος για να χειριστεί τη μάχη ανάμεσα στους κορυφαίους ψυχιάτρους όλων των εποχών ήταν να τους παρακολουθήσει διακριτικά και με μικρές κινήσεις της κάμερας να ακούσει αυτά που είχαν να πουν, ερευνώντας έτσι τι αποκάλυπταν και τι έκρυβαν. Δείχνει, δηλαδή να τον ενδιαφέρει πια η ιστορία μέσα στο στόρι, και όποιος από τους θεατές περιμένει την παρέμβαση, θα απογοητευτεί, αν κάνει το λάθος να συγκρίνει τον σκηνοθέτη με το στυλ του, ανεξάρτητα από το τι θέλει να πετύχει.

 

Εδώ, το στυλ έχει περάσει από τον λόγο του ΝτεΛίλο στην απόδοση των ηθοποιών (και ειδικά του Πάτινσον) και ο Κρόνενμπεργκ κρίνει ορθώς πως δεν χρειάζεται να δηλώσει την παρουσία του, εκτός ίσως από τις δυο φορές που ο Πάρκερ βγαίνει από το αυτοκίνητο, επειδή είναι απολύτως απαραίτητο - είναι και οι πιο αδύναμες σκηνές, γιατί σπάνε την ένταση που προκύπτει από την ασφυκτική ομοιογένεια. Πρόκειται για μια ειδική και ιδιαίτερη ταινία, μια συνειδητή επιλογή σκηνοθετικής γραμμής που υπηρετεί απόλυτα ένα λεκτικό μετρονόμο (που πυροδοτεί ένα σπιράλ έντασης και απελπισίας) και απαιτεί ακριβείς, συγκεκριμένες ερμηνείες.