Άλλο ένα πορτρέτο της σύγχρονης ελληνικής, κοινωνικής παθογένειας, με αιχμή του δόρατος τη ρήξη μιας γυναίκας με το οικογενειακό της περιβάλλον. Η ηρωίδα είναι η Μαρία (Αγγελική Παπούλια), η οποία διαλύει τον γάμο της και τους δεσμούς με την οικογένειά της και τρέχει για να βρει μια λύση, κουβαλώντας μια τσάντα με χρήματα κι έχοντας βάλει φωτιά – με αναδρομές, θα ανακαλύψουμε τι πραγματικά έχει συμβεί. Τα γεγονότα έχουν σημασία, αλλά η δυσλειτουργικότητα με την οποία στήνεται η οικογένειά της, η λάθος βάση στην οποία συνεχίζει και ο φασίζον αναβρασμός μιας Ελλάδας που παρακμάζει μέρα με τη μέρα είναι ουσιαστικά τα κλειδιά της φαινομενικά ανεξήγητης έκρηξης της Μαρίας. Ο Σύλλας Τζουμέρκας, χωρίς να αλλάζει δραστικά πεδία ενδιαφέροντος και μηχανισμούς ανάπτυξης του δράματος όπως το αντιλαμβάνεται, είναι σαφώς πιο συγκεντρωμένος, συγκεκριμένος και συμπαγής σε σχέση με το ντεμπούτο του με τη Χώρα Προέλευσης, συνεχίζοντας να απελευθερώνει ενέργεια και οργή. Η Αγγελική Παπούλια, ιδανική επιλογή στον ρόλο, είναι επιθετικά συντετριμμένη, μια απελπισμένη, σάρκινη και διεκδικητική γυναίκα, που ωστόσο κινείται συνεχώς σε ανεβασμένα «ντεσιμπέλ», ακόμα και κινησιολογικά – ενώ η αδελφή της και η μητέρα της, τα δύο απογοητευτικά παράγωγα της μητριαρχίας, το ελεγκτικό πρότυπο και η περιορισμένης ευθύνης, άρα και επικίνδυνη επίγονος, συνθέτουν πιο μεστά το point του σκηνοθέτη, την ίδια στιγμή που ο Μάκης Παπαδημητρίου, ο γαμπρός της Μαρίας, επιχειρεί μια έξυπνη, ύπουλη προσέγγιση του ασπόνδυλου νεοέλληνα. Ο Τζουμέρκας διαχωρίζει επιτυχώς τη θέση του από τη weird κινηματογραφική εμβάθυνση στους σαθρούς αρμούς της καρδιάς του ελληνικού προβλήματος, πάντα με ένταση, σενάριο, και δικό του, ευδιάκριτο ύφος.