Από τις σπάνιες φορές που μια ταινία του Κιγιόσι Κουροσάουα εμφανίζεται στην ελληνική διανομή (οι περισσότερές του έχουν παιχτεί αποκλειστικά σε φεστιβάλ), κάτι που οφείλεται και στο είδος το οποίο, αρχικά τουλάχιστον, εξυπηρετεί την αστυνομική ιστορία μυστηρίου. Στην πορεία, πάντως, επιστρέφει στα πιο γνώριμα μονοπάτια του horror, πολύ μακριά πάντως από δυτικές συνήθειες, όπως τα jump scares, αλλά με ένα περισσότερο υποβλητικό και συχνά σουρεαλιστικό ύφος. Τοποθετημένο σε ένα φαινομενικά ήσυχο προάστιο, που χρησιμοποιείται μαζί με στοιχεία της πλοκής πάνω σε μια μεγαλύτερη ιδέα που αφορά τη διάλυση της οικογένειας, εξυπηρετώντας την περίφημα, χάνει σε πρώτο αφηγηματικό επίπεδο από τα πολλαπλά twists και την αδυναμία ισορροπίας μεταξύ των δύο ειδών στα οποία πατά, είναι όμως μια καλή ευκαιρία γνωριμίας με το έργο του σκηνοθέτη, πριν κάποιος ψάξει παλιότερες και πιο ενδιαφέρουσες δουλειές του.