Σκάλες ανώτερο από το πρώτο του απονενοημένο διάβημα στις αίθουσες, το ταξίδι του Βρετανού ήρωα στη Νότια Γαλλία, μετά από ένα έπαθλο που κερδίζει σε λοταρία, βγάζει γέλιο και διεκδικεί κινηματογραφικές δάφνες. Καθώς ο Μπιν δεν είναι πια της μόδας και δεν παίζεται στις τηλεοράσεις όλου του κόσμου, όπως συνέβαινε πριν από μερικά χρόνια, η απόσταση δικαιώνει το ταλέντο του Άτκινσον στη βωβή κωμωδία και τη δυνατότητά του να πλάσει έναν χαζούλιακα, αφελή και γκαφατζή τυπάκο με κενή προσωπικότητα και τρυφερή καρδιά, με γνώση των αναφορών του και αφομοίωση του δικού του στιλ. Όσο κι αν θυμίζει τον Πίτερ Σέλερς και τον Ζακ Τατί από τους νεότερους, ο Άτκινσον είναι αναμφισβήτητα ο Μπιν, ένα ανθρωπόμορφο καρτούν με τρομακτικές εκφραστικές δυνατότητες, πλήρη έλεγχο της αγαρμποσύνης και της βλακείας του, και έναν αφηρημένο τρόπο με τον οποίο επικοινωνεί με τους ανθρώπους. Το συγκεκριμένο σενάριο επιτρέπει στον Μπιν να κάνει τα δικά του σε μια on the road σειρά από ατυχή περιστατικά και παρεξηγήσεις, αλλά και να δηλώσει τη σατιρική του στάση απέναντι στο σινεμά ψευτοτέχνης, καθώς καταλήγει στο Φεστιβάλ Καννών και πειράζει με ευεργετικό τρόπο την άθλια ταινία ενός ψωνισμένου σκηνοθέτη. Για τους γνωρίζοντες λίγα πράγματα για τη δηθενίλα που επικρατεί στο περιθώριο του φεστιβάλ εκείνες τις μέρες, το σχόλιο-παρωδία είναι ευεργετικά ακριβές. Η μέχρι τότε πλοκή δεν αντέχει σε κριτική, αλλά δεν φιλοδοξεί καν να μπει στη δοκιμασία μιας σοβαρής αντιμετώπισης, αφού αντιμετωπίζει τον εαυτό της με προσωποκεντρικό γνώμονα και αυθαίρετη διάθεση. Προσεγμένη και πολύ συχνά επινοητική, η ταινία Ο Mr Bean Πάει Διακοπές είναι μια πολύ ευχάριστη και αστεία έκπληξη.