Παρακολουθώντας, χαλαρά, την προπαγάνδα του Παν Ναλίν για την εναλλακτική (για μας) ιατρική και τη στάση ζωής που πρεσβεύει η Αγιουρβέδα, μεταφερόμαστε σε έναν εξωτικό κόσμο, εκεί που ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τη φύση για να βρει τις απαντήσεις στις δυσλειτουργίες και τα ελαττώματά του, αργά και οργανικά, όπως προστάζουν οι ρυθμοί της Ινδίας.

Η μόνη ευχάριστη ειρωνεία στο τέμπο της ταινίας είναι η εγκυκλοπαιδική κατάθεση ενός Έλληνα πρακτικού της Αγιουρβέδα, κουστουμαρισμένου και εξαιρετικά Δυτικού στους τρόπους του, στο ιατρείο του κάπου στην Αθήνα, προσγειωμένου σε μια πράσινη όαση πραότητας, στο μέσον της πόλης που ξέρουμε, αλλά εδώ τρομάζουμε να αναγνωρίσουμε.

Δεν υπάρχει τίποτε το εντυπωσιακό ή πρωτότυπο ή ρηξικέλευθο στην ταινία (ίσως και αυτό να είναι το σημείο αιχμής της). Μοιάζει με εγχειρίδιο γνωριμίας με μια τέχνη που περνάει από γενιά σε γενιά και φαίνεται να λειτουργεί σε πολλές περιπτώσεις ως γέφυρα συνεργασίας στη μαζική δυτική και τη μυστικιστική ανατολική άποψη περί ιατρικής, αλλά και ως πρόσκληση σε ένα σύστημα αντιμετώπισης της καθημερινότητας απαλλαγμένο από το δόλιο στρες και την ποταπή φουρτούνα του μυαλού.