Βασισμένο σε μια αληθινή υπόθεση που δεν συγκλόνισε ακριβώς το ταλαιπωρημένο από πολιτικές θύελλες εκείνο το διάστημα Περού, το φιλμ της Μελίνα Λεόν μοιάζει με ένα αργοπορημένο και μεταφυσικό «συγγνώμη» προς τα θύματά που δεν πήραν ποτέ τη βοήθεια που άξιζαν από μια κοινωνία πολύ ταλαιπωρημένη για να ασχοληθεί μαζί τους.

 

Φλερτάροντας κάπως με την αστυνομική ίντριγκα, η υπόθεση παρακολουθεί μια νεαρή γυναίκα, η οποία ακούει μια ραδιοφωνική διαφήμιση για μια κλινική όπου μπορεί να γεννήσει δωρεάν και σπεύδει προς τα κει για να αντιληφθεί αργά πως η αμοιβή της κλινικής είναι το ίδιο το παιδί. Η αναζήτηση υπευθύνων παρέα με έναν δημοσιογράφο παρουσιάζεται ντοκιμαντερίστικα, με το στενό κάδρο να μεταφέρει την ασφυξία που νιώθουν οι πρωταγωνιστές ‒ ο καθένας για τον λόγο του.

 

Χωρίς να μπορεί να συγκριθεί με το «Ρόμα» του Κουαρόν λόγω της έλλειψης αντίστοιχων σκηνών που κλιμακώνουν τη δράση, η ταινία της Λεόν έχει αισθητικές και αφηγηματικές ομοιότητες με αυτό, όπως η ταύτιση του αδιεξόδου προσωπικής ζωής και εθνικής πορείας, κάτι στο οποίο οφείλει μάλλον και τη συμπαθητική πορεία που έκανε στα φεστιβάλ του κόσμου μέσα στο 2019.