Ο Τζέιμς Μαρς, σκηνοθέτης της Θεωρίας των Πάντων, είχε πάρει Όσκαρ Ντοκιμαντέρ πριν από μερικά χρόνια με το υπέροχο Man on Wire, αφηγούμενος το κατόρθωμα του Γάλλου Φιλίπ Πετί, ο οποίος το 1974 έστησε ένα σύρμα ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης και διέσχισε την απόσταση σχοινοβατώντας, πριν τον μαζέψουν οι Aρχές, αφού όμως είχε εκπληρώσει ένα μεγάλο όνειρο, δίνοντας χαρά στους λίγους παρατηρητές που τον χάζεψαν εκείνο το πρωινό από τους δρόμους του Μανχάταν. Η μοναδική του παράλειψη σε εκείνη την καλά σχεδιασμένη, παράτολμη ενέργεια ήταν η αποτύπωση του ανδραγαθήματός του σε φιλμ. Ο Ρόμπερτ Ζεμέκις ξαναβάζει τα πράγματα στη θέση τους με τον τρόπο της μαγικής αναπαράστασης που γνωρίζει πολύ καλά. Διότι, ο Αμερικανός σκηνοθέτης παραμένει ένας μεγάλος τεχνίτης της εικόνας που μιξάρει διαφορετικές εποχές και υφαίνει μια ρεαλιστική αφήγηση με σεκάνς στις οποίες δύσκολα ξεμπλέκει η πραγματικότητα από τη φαντασία – ακόμη και σε «καθαρές» ιστορίες όπως το Flight, όπου η παρατεταμένη πτώση του αεροπλάνου κόβει την ανάσα και κάνει τον θεατή να αναρωτιέται «μα, πώς το κάνει», την ίδια στιγμή που λυγίζει από την ένταση και την αγωνία. Στη Βόλτα στο Κενό υιοθετεί έναν παιχνιδιάρικο τόνο, μπαίνοντας στην ψυχή ενός σκανταλιάρικου, επίμονου παιδιού που μαγεύεται από τον κόσμο του τσίρκου και βάζει κυριολεκτικά τον πήχη ψηλά – στην προκειμένη περίπτωση, στήνει το σχοινί του εκεί όπου δεν έχει τολμήσει κανείς στο παρελθόν, για το ονόρε και το thrill. Η παιδική καρδιά του έργου, με τη ρομαντική ματιά στο Παρίσι, τη σχέση του με την υποστηρικτική αγαπημένη και τον γκρινιάρη μέντορά του και, κυρίως, με τη λαθραία του επαφή με οτιδήποτε σοβαρό και πραγματικό (ως έναν βαθμό, ακριβές και ταιριαστό με έναν καλλιτέχνη λαϊκής προέλευσης και νομαδικής ιδιοσυγκρασίας) προσδίδει αυτόματα και αρκετά κουραστικά μια ελαφράδα στο φιλμ, μια γενική εντύπωση ενός συνεχούς ψέματος καλυμμένου από τον μανδύα ενός παραμυθιού που ωστόσο συνέβη. Κοντολογίς, παραπάνω από τα 2/3 της ταινίας μοιάζουν με μια μακροσκελή εισαγωγή στην εν λόγω βόλτα στο κενό και μόνο στον αέρα ο Ζεμέκις βρίσκει τη φόρμα του και μεταδίδει την απόλαυση. Εκεί, και στο εφευρετικότατο φινάλε, που δεν γίνεται καμία αναφορά στη μεταγενέστερη τραγωδία στους Δίδυμους Πύργους, αλλά πολύ εύγλωττα και χωρίς λόγια το πλάνο που φωτίζει στο κατάλληλο σημείο και σβήνει, σαν να παραδίδεται στις φλόγες και τον χρόνο, περικλείει την αληθινή σημασία του μικρού άθλου του Πετί, να δώσει ψυχή και να στρέψει την προσοχή σε ένα ακόμη ψυχρό, μπετονένιο κατασκεύασμα με μια αφελή παρανομία (ή, αν θέλετε, με μια καλοοργανωμένη απερισκεψία), ενώ όλοι γνωρίζουμε πως η αθωότητα αφαιρέθηκε βίαια μέσα σε λίγες ώρες.
βασιλης βασιλειαδης
Η ταινία έχει πολλές αδυναμίες:βιαστικό σενάριο,με πρόχειρους διαλόγους και ελλιπή ανάπτυξη χαρακτήρων,ενοχλητικό voice over για να καλύψει τα κενά της ιστορίας(αυτό που βαριούνταν να πουν οι σεναριογράφοι και ο σκηνοθέτης,δηλαδή)και μία φανερά επιτηδευμένη γαλλική προφορά του βασικού πρωταγωνιστή,η οποία γινόταν διπλά εκνευριστική,όταν παρίστανε τον Γάλλο που μιμείται αμερικάνικη προφορά! Υλικό για καταστροφή(ειρωνικά,αυτήν την λέξη χρησιμοποιούν πολλοί ηθοποιοί στην ταινία για να περιγράψουν την πιθανή κατάληξη του εγχειρήματος!)μίας πολλά υποσχόμενης ταινίας!ΑΛΛΑ!!Όλα αυτά συγχωρούνται από τη στιγμή που πατά ο Λέβιτ το πόδι του πάνω στο συρματόσχοινο. Ακολουθούν τα πιο μαγικά 15 λεπτά που έζησα ποτέ σε ταινία! Δεν μπορώ να θυμηθώ να έχω ξαναζήσει τέτοια ώμα συναισθήματα αγωνίας,τόση πηγαία συγκίνηση και γαλήνια ευφορία σε ταινία! Ίσως στο King Kong του Peter Jackson,στην σκηνή,η οποία ελάμβανε χώρα στην κορυφή του Empire State Building(στην άλλη άκρη του Μανχάτταν,απ' όπου διαδραματίζεται η ιστορία του The Walk,δηλαδή!).Ήμουν στην τσίτα επί ένα ατελείωτο τέταρτο της ώρας,η υψοφοβία μου "κτύπησε κόκκινο",έχασα 10 κιλά(θα 'θελα!)όταν πάτησε και τα δύο πόδια του στο κτίριο,εν ολίγοις,ένοιωσα στο πετσί μου τί σημαίνει να αισθάνεσαι δέος,φόβο και σεβασμό, μπροστά σε κάτι τόσο μεγαλύτερό σου,το οποίο μπορεί να σε αποτελειώσει όποτε θέλει,εάν το θελήσει!Η ταινία σε αναγκάζει να αντιληφθείς τί σημαίνει να είσαι άνθρωπος,ποιες οι δυνατότητες και ποιά τα όριά σου! Και θέτει με πρωτοφανή και αξιόλογη(για τα δεδομένα του άπληστου χόλλυγουντ)ωριμότητα την υπερσύγχρονη τεχνολογία στην υπηρεσία αυτού του σκοπού κι όχι το αντίθετο,όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες υπερπαραγωγές. Το 3D είναι το μόνο που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια το avatar του Cameron,και να το νικήσει,τολμώ να πω,στα σημεία,διότι εδώ οι τρεις διαστάσεις αναδεικνύουν το μέγεθος και την αξία της απόπειρας του οραματιστή σχοινοβάτη και βοηθούν στην κατανόηση του άθλου του,δεν χρησιμοποιούνται απλώς για να κάνεις επίδειξη στο κοινό σου,αλλά για να σηκώσεις όλες τις τρίχες του κεραυνοβολημένου δέρματός του!Πρόκειται,σίγουρα,για σκηνή ανθολογίας,αποτελεί την καλύτερη δουλειά του Zemeckis σ' όλη την φιλμογραφία του και μία ταινία-σταθμό στην ιστορία της παγκόσμιας έβδομης τέχνης!
Αναφορά
| Μόνιμος σύνδεσμος |
- Facebook
- Twitter
- E-mail
2