Εξαιρετικό δραματικό θρίλερ του Πάμπλο Τραπέρο με θέμα μια οικογένεια του Μπουένος Άιρες λίγο μετά τον πόλεμο στα Φόκλαντς, το 1982, που πόζαρε υποδειγματικά για τα μάτια του κόσμου αλλά στην πραγματικότητα ζούσε από απαγωγές και λύτρα, εκτελώντας εν ψυχρώ τα θύματα μετά την είσπραξη, για να μην υπάρξουν ίχνη και ανεπιθύμητες εμπλοκές. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, αυτή η απίστευτη ιστορία στην ουσία πραγματεύεται την αρρωστημένη νοοτροπία που καλλιεργήθηκε από την πολυετή χούντα στην Αργεντινή και γέννησε τέρατα, όπως ο πάτερ φαμίλιας των Πούτσιο, έναν γνήσιο εκπρόσωπο του παρακράτους, εκβιαστή και δολοφόνο, ο οποίος θεωρούσε φυσικό να συνεχίζει τις τακτικές του προς ίδιον όφελος στο περιθώριο ενός λαού που προσπαθούσε να απαλλαγεί από τα φονικά πογκρόμ του πρόσφατου, ντροπιαστικού παρελθόντος. Με πρόφαση την ευημερία της οικογένειάς του και όπλο την εκπαίδευσή του στις μυστικές υπηρεσίες της χώρας, ο πατέρας διαφέντευε τη δασκάλα σύζυγο και τα παιδιά, εκτός από τον μικρό γιο, που κατάλαβε νωρίς τι γινόταν και αποφάσισε να ρίξει μαύρη πέτρα και να φύγει στο εξωτερικό. Κλειδί στη διαλεύκανση και τη λύτρωση από την αμαρτία μιας κατάστασης που θυμίζει μαφία στην οργάνωση και τις πρακτικές (το ιταλόφωνο επώνυμο δεν είναι τυχαίο) ήταν ο μεγάλος γιος (αξιοπρόσεκτος ο Πίτερ Λαντζάνι, ο οποίος βολεύτηκε αρχικά με τα υλικά οφέλη της παρανομίας, καθώς έβλεπε το όνειρο της ανόδου από τη φτώχεια στο στρώμα των μεγαλοαστών, αλλά στη συνέχεια συνειδητοποίησε κι εκείνος τη σαθρότητα της βιαστικής αυτής μετάβασης). Ο Τραπέρο σκηνοθετεί με τη λογική της αμερικανικής πολιτικής ταινίας, όπου η δράση και οι χαρακτήρες, σε συνδυασμό με το δυνατό στόρι, μιλάνε εύγλωττα για το βάθος και τα κίνητρα, χωρίς να χρειάζεται να βαρύνει το κλίμα της αφήγησης με εμφανή πολιτικό λόγο – ένας Γαβράς νέας κοπής. Η Φαμίλια βραβεύτηκε για τη σκηνοθεσία στο περσινό Φεστιβάλ Βενετίας και τιμήθηκε με το Goya καλύτερης λατινοαμερινικής ταινίας.