Ο ομολογουμένως εκκεντρικός (με ένα κοράκι κορόνα στο κεφάλι του) περιπλανώμενος Κομάντσι Toντo (Τζόνι Ντεπ) μας διηγείται την ιστορία που μεταμόρφωσε τον Τζον Ριντ (Άρμι Χάμερ), έναν ιδεαλιστή δικηγόρο, σε αινιγματικό μασκοφόρο και άξιο λόγου θρύλο της δικαιοσύνης, χαρίζοντάς μας μια σειρά από εκπλήξεις και διασκεδαστικές διενέξεις, καθώς οι δύο εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους ήρωες πρέπει να συνεργαστούν στον αγώνα ενάντια στην αδικία και τη διαφθορά.

Η τριάδα των Πειρατών της Καραϊβικής, ο Τζέρι Μπρουκχάιμερ στην παραγωγή, ο Γκορ Βερμπίνσκι στη σκηνοθεσία και ο Τζόνι Ντεπ στον κεντρικό ρόλο, αποφάσισε να πειράξει και το γουέστερν, παίρνοντας ένα παμπάλαιο ραδιοφωνικό σίριαλ που εξελίχθηκε σε τηλεοπτική σειρά. Το μυαλό του Μπρουκχάιμερ κατευθύνεται στη χορταστική, άψογα εκτελεσμένη δράση, η πρόθεση του Βερμπίνσκι γέρνει στη συρραφή μεγάλων σκηνών και στον συνδυασμό πολλών χαρακτήρων στο πρότυπο των Πειρατών, σε μια κατανοητή ροή, και το μέλημα του Ντεπ είναι να αναβαθμίσει τον Τόντο από δευτεραγωνιστή καβαλάρη σε καταλύτη με ψυχή. Ας ξεκινήσουμε ανάποδα: ο μοναδικός λόγος που ο Μοναχικός Καβαλάρης δεν είναι ένα απλό επεισόδιο εκρήξεων και αντιπαράθεσης των ανθρώπων του νόμου με τους αιμοσταγείς λήσταρχους οφείλεται στη διαρκή προσπάθεια του Τζόνι Ντεπ να προσδώσει τρυφερότητα και καρδιά σε έναν τύπο κρυμμένο πίσω από το άσπρο πρόσωπο και το κοράκι στο κεφάλι. Εμφανίζεται στην αρχή σαν το μουσειακό και ξεχασμένο Μεγάλο Ανθρωπάκι (αν θυμάστε, με τον Ντάστιν Χόφμαν), κάπου στη δεκαετία του ’30, μπροστά σε έναν πιτσιρικά θαυμαστή του Μοναχικού Καβαλάρη, συνοψίζοντας με απλές, αστείες, αφαιρετικές χειρονομίες και εκφράσεις τον λακωνικό Τόντο που θα γνωρίσουμε λίγο αργότερα σε μια αφηγηματική αναδρομή, μυθολογική και ιστορική μαζί, ευπρόσδεκτα διαφορετική από το στερεότυπο του Ινδιάνου που έχουμε στον νου μας. Ο Ντεπ, όπως έχουμε επισημάνει στο παρελθόν, επιθυμεί να μεταμφιέζεται πολλές φορές εξωφρενικά για έμφαση και θεατρικότητα, αναπτύσσοντας τον ήρωα που υποδύεται μέσα απο έκκεντρες κινήσεις. Με το αρχικό off, αρπάζει την προσοχή και μετά ξεφλουδίζει την ψυχή ενός καρτούν, δίνοντάς του υπόσταση μεγαλύτερη και σίγουρα πιο διαφορετική από την εισαγωγική έκπληξη-βιτρίνα. Σαν απόσπασμα από ταινία του βωβού κινηματογράφου, ο Τόντο είναι ένας «ραγισμένος άνθρωπος», όπως λέει και ένας φύλαρχος κάποια στιγμή στην ταινία, επειδή συνέβη κάτι αποτρόπαιο στα παιδικά του χρόνια, μερικώς με δική του ευθύνη. Η μόνιμη θλίψη του εντείνεται από το αιφνιδιαστικό του χιούμορ, όποτε κοροϊδεύει τους λευκούς, για να πετύχει τον υψηλό του σκοπό, δηλαδή τη σύλληψη κι εξόντωση των κακοποιών που τον στοίχειωσαν. Από άλλη αφετηρία, καλλιεργημένη και «κολεγιακή», ο ψηλός και ευειδής Τζον Ριντ, με την πάλλευκη οδοντοστοιχία και τον αυτοκαταστροφικό ιδεαλισμό, αργεί, αλλά τελικά κατανοεί πως η Άγρια Δύση δεν τιθασεύεται με τον σταυρό στο χέρι, και δίπλα στον Τόντο ενεργεί πιο άναρχα και δραστικά, βάζοντας κι αυτός μια υποτυπώδη μάσκα γύρω απο τα μάτια. Η μεταμόρφωσή του, ωστόσο, δεν γίνεται ποτέ αρκούντως συναρπαστική και ο Άρμι Χάμερ, τρομερός στο Social Network και περιορισμένος στο Tζ. Έντγκαρ και στο Mirror, Mirror, φαίνεται ουδέτερος και ξύλινος, όπως άλλωστε και η κυρία της ταινίας, η Ρουθ Γουίλσον, η οποία δεν δικαιολογεί ούτε στο ελάχιστο τις περγαμηνές και τα βραβεία από το αγγλικό θέατρο με το τεχνητώς παγωμένο, τελείως εκτός εποχής πρόσωπό της (για να μην πω τίποτα χειρότερο...). Δύο διασκεδαστικές, μεγάλες σεκάνς με τρένα κρατάνε το ενδιαφέρον και επιβεβαιώνουν την ικανότητα της παραγωγής να συνθέσει εκρηκτική δράση με στοιβαγμένα γκαγκς, με μορφή λούνα παρκ αλλά όχι και αγωνίας, μετά όμως το πνευματώδες και σαφώς αποτελεσματικό στην κλίμακα του κινουμένων σχεδίων Rango περιμέναμε από τον Γκορ Βερμπίνσκι να εφαρμόσει ένα πιο οικονομικό μοντέλο στην ανάπτυξη της αστείας περιπέτειας, αντί να φορτώσει με χαρακτήρες και λεπτομέρειες μια ταινία στην οποία το σχόλιο για μια ολόκληρη εποχή και το σινεμά της δεν μπορεί να συναγωνιστεί την ανάγκη της να προσφέρει καθαρό, βροντώδες θέαμα. Κι ενώ στους πρώτους, και κατά πολύ καλύτερους από τους επόμενους, Πειρατές της Καραϊβικής ο Ντεπ διέσωσε και με το παραπάνω το σκηνικό, εδώ είναι πολύ λεπτεπίλεπτος για να κάνει τη διαφορά και να εξανθρωπίσει το θηρίο που λέγεται Μοναχικός Καβαλάρης. Θα το χαζέψετε, αλλά τίποτα περισσότερο.