Η αρχική ιδέα ήταν όντως κωμικά έγκυρη. Ο λαλίστατος μαύρος ντετέκτιβ του Λος Άντζελες και ο Κινέζος επιθεωρητής που δεν μιλάει γρι αγγλικά έδεσαν και προσέφεραν αδιανόητους συνδυασμούς και ανόητους διαλόγους, που όμως έδιναν λύσεις την κατάλληλη στιγμή. Η συνέχεια δεν τους έκανε καλό. Οι «Αλεξίσφαιροι Ντετέκτιβ» δεν είναι πλέον ταινία ακριβώς, αλλά μια αναγκαία κατασκευή που μυρίζει κέρδος από μακριά και ξεζουμίζει τις δυνατότητες του Κάρτερ με τον Λι, αφήνοντας παραδόξως ανέπαφους τους πρωταγωνιστές Κρις Τάκερ και Τζάκι Τσαν. Κάπου εκεί είναι ίσως το πρόβλημα. Ο Τάκερ και ο Τσαν φαίνονται σαν επισκέπτες στο σπίτι τους, σε μια συνεχή αλλαγή σκηνικών και καταστάσεων. Και πώς θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο, αφού ο σκηνοθέτης Μπρετ Ράτνερ δεν είναι ακριβώς σκηνοθέτης αλλά χειριστής εμπορικού προϊόντος και εγγυητής της ποιότητας παραγωγής. Στο τρίτο μέρος της σειράς πάνε στο Παρίσι για να εξαρθρώσουν την Τριάδα, παράρτημα της κινεζικής μαφίας. Συναντούν τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ, τρώνε μερικές και δίνουν περισσότερες και, στο μεταξύ, βγάζουν και λίγο γέλιο