Μια από τις πλέον απίστευτες αλλά αληθινές ιστορίες εγκλήματος σε όλο τον κόσμο, ήταν παντελώς άγνωστη και θα έμενε στα ψιλά των εφημερίδων (για την ακρίβεια γράφτηκε ένα εκτεταμένο άρθρο σε περιοδικό) αν δεν αποφάσιζε, μετά από πολλές αναβολές, να τη γυρίσει με νεύρο και επαγγελματική ευσυνειδησία ο Ρίντλεϊ Σκοτ. Ο τίτλος είναι εύγλωττος. Ο Φρανκ Λούκας είναι γνήσιο τέκνο της Αμερικής, καθώς δεν προέρχεται από ιταλικές ή λατινοαμερικάνικες οικογένειες. Είναι μαύρος, γεννήθηκε στη φτώχεια και την ανέχεια, είδε, παιδάκι στο Νότο, έναν στενό του συγγενή να πυροβολείται ψυχρά και αδικαιολόγητα από αξιωματούχους της κυβέρνησης και ξεκίνησε την «καριέρα» του δίπλα σε έναν ομόφυλό του, περνώντας από όλα τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας πριν αναλάβει δράση και μπάσει την πολυμελή του οικογένεια στο κόλπο. Κατάφερε να εισάγει εξαιρετικής ποιότητας σκόνη από την Ασία, δωροδοκώντας τον αμερικανικό στρατό και μεταφέροντας την πρώτη ύλη του μέσα στα φέρετρα με τους νεκρούς στρατιώτες που επέστρεφαν από τον πόλεμο του Βιετνάμ στην πατρίδα τους.

Ο Λούκας σκόρπισε το θάνατο χωρίς τύψεις, σκότωσε άμεσα και έμμεσα, και κορόιδεψε την Αμερική στα μούτρα του συστήματός της. Η νέμεσή του ήταν ο Ρόμπερτ Ρίτσι, ένας αστυνομικός της Νέας Υόρκης που κάποτε γελοιοποιήθηκε από τους συναδέλφους του γιατί βρήκε 1 εκατομμύριο ξεπλυμένα δολάρια και αντί να τα βάλει στην τσέπη του, όπως συνηθιζόταν, τα παρέδωσε στο κράτος. Με πολύ κόπο βρήκε τις δραστηριότητες του Λούκας, τον εντόπισε και τον παγίδευσε, τη στιγμή που απολάμβανε τη μεγάλη ζωή και κανείς δεν τον υποψιαζόταν. Στην ανακριτική διαδικασία, συνεργάστηκε και κάρφωσε πολλούς αστυνομικούς, βοηθώντας στην εκκαθάριση της πιο διεφθαρμένης περιόδου στα αστυνομικά χρονικά - περίπου το 60% των αστυνομικών τέθηκαν σε διαθεσιμότητα. Ως αποτέλεσμα, έλαβε πολύ μειωμένη ποινή, και βγήκε μετά από 15 περίπου χρόνια από τη φυλακή. Ο Ρίτσι τον βοήθησε να ορθοποδήσει και οι δυο τους έγιναν φίλοι, μια σχέση που κρατάει μέχρι σήμερα. Απίστευτο!

Ο Σκοτ αποτίνει φόρο τιμής στα αστυνομικά της δεκαετίας του '70 και διατηρεί το στυλ του («αισθησιακή» εικόνα, γρήγοροι ρυθμοί, κοφτοί διάλογοι, κινηματογραφικός ρεαλισμός), επικεντρώνοντας την κάμερα στη δύναμη και την απλότητα του Ντένζελ Ουάσινγκτον, στον οποίο τελικά οι κακοί ρόλοι κοντράρουν θαυμάσια με τη φυσική του τάση για ουμανισμό. Στον αντίποδα, ο Ράσελ Κρόου ψάχνεται συνεχώς για τον Ρίτσι, προσπαθώντας εμφανώς να εμπλουτίσει έναν χαρακτήρα που δεν έχει πολύ ψωμί. Χωρίς να είναι τέχνη, το American Gangster είναι μια ίσια και δυνατή ιστορία, που μιλάει από μόνη της και προχωράει ανενδοίαστα και σίγουρα, βασιζόμενη στα γεγονότα και τους χαρακτήρες· προσέξτε τη βετεράνο Ρούμπι Ντι στο ρόλο της μάνας και τον Κούμπα Γκούντινγκ, επιτέλους σε ένα μικρό ρόλο που έχει νόημα.