Δεύτερη ταινία, μετά το Backup Plan, με θέμα την τεχνητή γονιμοποίηση και τις συνέπειες που έχει στη μητέρα. Ευτυχώς, αυτήν τη φορά το βάρος ισορροπείται ανάμεσα στη 40άρα Κάσι, που έχει βαρεθεί να ψάχνει τον σωστό άνδρα και θέλει να κάνει παιδί εκτός γάμου, και τον παλιό γκόμενό της και πλέον καλύτερό της φίλο, που χύνει πάνω στο μεθύσι του το δοχείο με το σπέρμα του πανέξυπνου δωρητή και το αλλάζει με το δικό του, χωρίς να θυμάται τίποτε από όλα αυτά. Μετά από χρόνια ανακαλεί το ατυχές συμβάν, το αγοράκι της Κάσι τού μοιάζει πολύ (είναι ολίγον νευρωτικό και εμφανισιακά δεν φέρνει καθόλου στον υποτιθέμενο βιολογικό πατέρα) και δεν του μένει παρά να το αποκαλύψει και στη μάνα που δεν έχει ιδέα.

Το πρόβλημα με την ταινία είναι πως βασίζεται σε μια νουβέλα του Τζέφρι Γιουτζενίντις, το Baster, όπου ο ήρωας είναι άσχημος και ερωτικά ανεπιθύμητος. Έτσι, το έργο βγάζει νόημα. Η ταινία αποδυναμώνεται σημαντικά γιατί συνεχίζει πολύ μετά τη συνάντηση του «πατέρα» με το παιδί του, αντί να επικεντρωθεί στην κωμωδία του πράγματος. Και κυρίως, ο Μπέιτμαν δεν είναι μεν καλλονός, αλλά και συμπαθής και χαρισματικός άνδρας είναι και αυτό δεν κρύβεται με τίποτε. Ο μικρός Μπράις Ρόμπινσον, που υποδύεται τον γιο Σεμπάστιαν, είναι το πιο χαριτωμένο στοιχείο σε αυτή την ταλαιπωρημένη ιστορία.