Παραφράζοντας τον τίτλο, τίποτα δεν πηγαίνει καλά στην αισθηματική κομεντί της Πία Μέκλερ που προσπαθεί, μέσα από μία βδομάδα συγκατοίκησης δύο φιλενάδων με διαφορετικά προσωπικά προβλήματα, να μιλήσει για τη σύγχρονη γυναίκα, τις ανάγκες και τις φοβίες της, καταφέρνοντας απλώς να φλυαρεί.

 

Με αφηγηματικό όχημα ένα voice over επηρεασμένο από το «Sex and the City», η ταινία υποφέρει από το ξεκίνημά της κυρίως λόγω της ερασιτεχνικής κατασκευής της (ειδικά στο κομμάτι του ήχου) και μια σειράς σκηνών χωρίς καμία ερμηνευτική καθοδήγηση που εκθέτουν τις δύο πρωταγωνίστριες.

 

Το restart των ηρωίδων τους είναι επιφανειακό, σαν τους διαλόγους τους, γεμάτους ασαφή πίκρα και κλισέ, τους οποίους ακούμε σε πάρκα, μπαρ και δρόμους εντελώς έρημους και απομονωμένους από τη βοή της μεγαλούπολης, που θεωρητικά τις πνίγει και τις οδηγεί σε απόδραση, ήτοι σε ακόμη μεγαλύτερη φλυαρία που κάνει το μικρό σε διάρκεια φιλμ να μοιάζει ατελείωτο.