Χαμένη ανάμεσα σε μια δοκιμιακή αφήγηση πάνω στη φύση της κριτικής κινηματογράφου αλλά και στην ανάγκη εξεύρεσης ενός μυστικού κώδικα που μπορεί να δώσει απαντήσεις για το παρελθόν και τη καταγωγή μας, η Εικόνα προσπαθεί να αποφύγει σε αρκετά σημεία τη συρρίκνωσή της σε καθαρά προσωπικό θεραπευτικό εργαλείο.

 

Ο Φόρμαν ξεκινά από αυτήν τη βάση, γυρνώντας πίσω σε θολωμένες μνήμες της παιδικής του ηλικίας που μόνο το οπτικό υλικό μπορεί να καθαρίσει και αναζητά τη μεταφυσική επαφή με τον πατέρα του, προσπαθώντας, από ένα σημείο κι έπειτα, να αποδείξει αν αυτό είναι εφικτό ως θέση. Για να το κάνει ενώνει πολλά σε λίγο χρόνο, χάνει τη συνοχή στην αφήγησή του και επιστρέφει στο συναισθηματικό κομμάτι για να ξαναβρεί τον δρόμο του σε αυτήν τη συγκινητική αλλά υπέρ το δέον φιλόδοξη προσπάθεια.