Το βραβευμένο με Πούλιτζερ μυθιστόρημα της Ντόνα Ταρτ μεταφέρεται με αρκετή πιστότητα και σχετική σπουδή στη μεγάλη οθόνη, σαν τα λογοτεχνίζοντα, αξιοπρεπή, σοβαρά δράματα που στέκουν αγέρωχα πέρα από τον χρόνο και τους συρμούς. Όπως έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν (να θυμηθούμε μόνο το Shipping News ή το Snow Falling on Cedars), η καλή γραφή, ο παχυλός προϋπολογισμός και τα ηχηρά ονόματα δεν εγγυώνται την ακρίβεια ούτε, κυρίως, το βάθος, καθώς ο στόχος παραμένει ο ίδιος: ποιο είναι το νόημα ανάμεσα στις γραμμές, εκεί όπου σταματά ο λόγος και γεμίζουν οι εικόνες τα περιστατικά.

 

Κι ενώ το βιβλίο της Ταρτ εν μέρει δίχασε, με αρκετές κριτικές, ανάμεσα σε αυτές και της δύσκολης Μιτσίκο Κακουτάνι των «New York Times», να εγκωμιάζουν την επιστροφή της στα γράμματα μετά από πολύχρονη απουσία, η ταινία του βασικά τηλεοπτικού σκηνοθέτη Τζον Κρόλι αδυνατεί να συλλάβει το δυσβάσταχτο άχθος του έφηβου Θίο Ντέκερ, που χάνει τη μητέρα του σε μια απροσδόκητη βομβιστική επίθεση, κατορθώνει όχι μόνο να επιζήσει αλλά, μέσα στις στάχτες και το κομφούζιο, να κλέψει έναν μικρό πίνακα από το Μητροπολιτικό Μουσείο, την «Καρδερίνα» του Ολλανδού ζωγράφου Κάρελ Φαμπρίτσιους, και να τον κουβαλά συνεχώς μαζί του, στην περιπετειώδη περιήγησή του, πρώτα στο posh σπίτι των γειτόνων του (η μητέρα του σπιτιού, η Νικόλ Κίντμαν, του έχει αδυναμία), στη συνέχεια στην trash διαμονή του σε μια εσχατιά του Λας Βέγκας με τον πατέρα του (Λιουκ Γουίλσον) και τη φίλη του (Σάρα Πόλσον) και μετά στην ενήλικη ζωή του, όταν πλέον εγκαταστάθηκε στο σπίτι ενός αντικέρ και έμαθε σιγά-σιγά τη δουλειά.

 

Τα περιστατικά είναι πολλά και μοιάζουν αυθαίρετα, έτσι όπως ο Κρόλι τα παραθέτει ή, όταν δεν βρίσκει τρόπο να τα παντρέψει οργανικά, τα περιγράφει. Η αξιοπρεπής Καρδερίνα διαρκεί πολύ και, αν και δεν απογοητεύει συνολικά, μας κάνει να φανταστούμε πώς η κομψότητα και το βασικό της κοντράστ, δηλαδή η ατυχής ζωή ενός παιδιού με ευαισθησίες απέναντι σε ένα ενήλικο σύμπαν κρυμμένων μυστικών και δραματικών ανατροπών, λειτουργεί με καταλύτη την Τέχνη μέσα στο βιβλίο. Κι αυτή είναι μια ήττα στα σημεία.

 

Ο Άνσελ Έλγκορτ, στον πρώτο απαιτητικό ρόλο της καριέρας του, δεν βαθαίνει στα κρίσιμα μέρη, ενώ ο Όουκς Φέγκλι, που τον υποδύεται σε νεαρή ηλικία, είναι δυνατότερος στη λύπη του.