Ο θρύλος της κλαίουσας Γιορόνα έχει παίξει πολλές φορές στο παρελθόν τον ρόλο του μπαμπούλα για τα παιδιά στο Μεξικό, έχοντας ως πρωταγωνίστρια μια νεαρή γυναίκα που σε μια στιγμή τρέλας έπνιξε τα δυο παιδιά της και από τότε τα δάκρυά της ακούγονται ως μια μορφή απειλής.

 

Η ιστορία της έχει χρησιμοποιηθεί σε σύγχρονα αφηγήματα, σε λογοτεχνία και σινεμά, και είχε τις απαραίτητες βάσεις για να συμπεριληφθεί στο περίφημο πια «Conjuring Universe», τη δεξαμενή της κατάρας από την οποία ξεφυτρώνουν απλές ιστορίες τρόμου που στηρίζονται κυρίως στην αποκρουστική εικόνα του κακού πνεύματος. Η συνταγή πέτυχε εμπορικά στην Καλόγρια κι αυτό είναι πολύ εμφανές εδώ, αφού υπάρχει διάθεση από την αρχή να χτιστεί το φιλμ καθ' ομοίωσή της.

 

Ειδικά στην απεικόνιση του δαίμονα, η Γιορόνα μοιάζει αρκετά με την καλόγρια και επαναλαμβάνει το ίδιο ουρλιαχτό, αυστηρά πάντα ως τελικό κομμάτι ενός jump-scare, δηλαδή το μοναδικό εύρημα που χρησιμοποιεί το φιλμ για να σε τρομάξει. Την υπόλοιπη ώρα τα πάντα εξηγούνται υπερβολικά μέσω του διαλόγου, η λογική πάει περίπατο σε ένα σύνολο από ατέλειωτα κυνηγητά μέσα στο σπίτι και όλα καταλήγουν στο κλασικό δίπολο Καλού και Κακού και στην παρέμβαση της θρησκείας, με σταυρούς και καθαγιασμένα ύδατα να χρησιμοποιούνται ως όπλα, όχι μόνο πνευματικά.

 

Και όλα αυτά όχι σήμερα, αλλά στα '70s, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο πέραν της συνειρμικής ταύτισης με το Conjuring σε ένα spin-off του φτιαγμένο τεμπέλικα, που δεν ενδιαφέρεται ούτε μια στιγμή να πείσει πως είναι κάτι άλλο πέρα από αρπαχτή.