Δυνατή και συγκροτημένη στην εκτέλεσή, αλλά εντελώς μινιμαλιστική στη σύλληψη της κεντρικής της ιδέας, η Τρύπα μοιάζει να συγγενεύει με το αυστραλέζικο Babadook που είδαμε πριν από λίγα χρόνια σε ό,τι αφορά την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα σε μια μητέρα και τον γιο της και τη μετατροπή της σε ένα είδος κινηματογραφικής απειλής.

 

Το σύμπαν της ταινίας είναι αποκλειστικά κινηματογραφικό, από το απομονωμένο σπίτι ως τις αιτίες της μετακόμισης σε αυτό, που δεν εξηγούνται και βολεύουν περισσότερο την πλοκή παρά την όποια λογική ή το χτίσιμο των ηρώων.

 

Η ταινία «ξυπνά» με την ανακάλυψη μιας μυστηριώδους τρύπας στο δάσος, την επιρροή που έχει στη σχέση των δύο και την ανάγκη για τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης τους, όλα δοσμένα από τη σκοπιά ενός καλού μαθητή του είδους που όμως δεν έχει αποκτήσει ακόμη δική του φωνή.