Ο Πι, ένα δεκαεξάχρονο αγόρι από την Ινδία, μετακομίζει με την οικογένειά του στον Καναδά, μεταφέροντας μαζί και τον ζωολογικό τους κήπο. Κατά τη διάρκεια μιας τρομερής καταιγίδας, όμως, το πλοίο βυθίζεται και ο Πι σώζεται από θαύμα. Θα επιβιώσει πάνω σε μία σχεδία επί 227 ημέρες κάτω από αντίξοες συνθήκες, με μοναδική συντροφιά τον Ρίτσαρντ Πάρκερ, μια τρομακτική τίγρη της Βεγγάλης.

 

Εξαίρετος τεχνίτης και λυρικός σκηνοθέτης, ο Ανγκ Λι υποτάσσεται στο best seller του Γιαν Μαρτέλ κι εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια να διαφοροποιηθεί έστω και στο παραμικρό από την ιστορία, προτιμώντας να εφεύρει μια σειρά από εικόνες που ο θεατής δεν θα ξεχάσει ποτέ.

 

Και το καταφέρνει: η ομορφιά της Ζωής του Πι είναι ασύγκριτη, με σκηνές που επαναπροσδιορίζουν τη φωτεινότητα των τριών διαστάσεων και την αληθοφάνεια ειδικών εφέ. Από ένα σημείο και μετά, κατά τη διάρκεια της αρτιότατης ανέλιξης της επικής επιβίωσης του αγοριού και της τίγρης καταμεσής του Ειρηνικού Ωκεανού, έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει τα επιτεύγματα, τα αστέρια, τα λουλούδια, τα ψάρια, την πλαστικότητα της ψεύτικης τίγρης και τα διάφανα τεχνητά ύδατα, παρά να ενδιαφέρεται πραγματικά για την ταινία (μάλιστα, νοστάλγησα τη λακωνική, σαφώς πιο ρεαλιστική αψάδα του Ναυαγού).

 

Ναι, παραμύθι είναι, αλλά η θεαματική παραβολή επιβάλλεται, αντί να φωλιάζει, μαζί με τη πνευματικότητα που συνοδεύει. Ο Πι, υποκοριστικό του Πισίν Μολιτόρ, αφηγείται την παλιά περιπέτειά του σε έναν επισκέπτη που φιλοδοξεί να την καταγράψει σε βιβλίο και καλύπτει με την ευγένεια ενός άκακου ινδουιστή την ευνοϊκή και οικουμενική του προδιάθεση προς όλες τις θρησκείες. «Καθαρίζει», λοιπόν, με το ζήτημα της ανεξιθρησκίας και ανακαλεί την τραγωδία επιβίωσης ως ένα μύθο για την πίστη, με μια έξυπνη μικρή ανατροπή στο τέλος, τέτοια που να επιτρέψει στον ακροατή του (και σε μας φυσικά) να χωνέψει τα απίστευτα γεγονότα και να αποφασίσει μόνος του αν θα τον πιστέψει.

 

Αν δεχτεί την ιστορία, αναγκαστικά θα παραδεχτεί έναν ενωτικό Θεό, μία δύναμη που βρίσκεται στη φύση και στα ζώα, με τον τρόπο προσέγγισης των Ανατολικών. Το πρόβλημα δεν είναι η στρατηγική της ιστορίας, δηλαδή του συγγραφέα Γιαν Μαρτέλ, αλλά η απουσία παρέμβασης του Λι. Απλουστεύει τα νοήματα και πολλαπλασιάζει το ντεκόρ, σαν να κάνει μια θεσπέσια άσκηση μεταφοράς στο σινεμά ενός βιβλίου που δεν κινηματογραφείται εύκολα. Εδώ του ξεφεύγει η κύρια αρετή του, δηλαδή η επισήμανση των ψυχολογικών λεπτομερειών μέσα από σκηνές-κλειδιά, κάτι που έχει καταφέρει σε φανταστικές ιστορίες, όπως το Τίγρης και Δράκος, και καραμπινάτα δράματα, όπως το Brokeback Mountain.