Όταν οι συνάδελφοι, οι φίλοι και η κοπέλα του αρχίζουν ν’ απομακρύνονται από αυτόν, ο Φρέντερικ βασίζεται στην κόρη της Μαίρη, Άννα. Μαζί συγκεντρώνουν όλα τα στοιχεία που οδήγησαν στη δολοφονία. Σύντομα, όμως, ο Φρέντερικ αρχίζει να πιστεύει ότι η Μαίρη είναι μάλλον αθώα κι ότι έχει απλώς χρησιμοποιηθεί ως δόλωμα για να συλληφθεί ο μοναδικός συνωμότης που έχει ξεφύγει απ’ το μαζικό ανθρωποκυνηγητό: ο γιος της, Τζον.

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ φωτίζει μια άγνωστη ιστορία πίσω απ’ τη σοκαριστική δολοφονία του Αβραάμ Λίνκολν. Το κάνει με μεθοδική και μάλλον ξύλινη σκηνοθεσία, που απορρέει απ’ την ανθρωπιστική, liberal διάθεσή του για δικαιοσύνη και ισονομία και καταλήγει στην αίθουσα του δικαστηρίου, όπου οι σκηνές δεν είναι ούτε συναρπαστικές ούτε εμπνευσμένες. Η  Ύποπτη Συνωμοσίας πραγματεύεται μια απ’ τις χειρότερες κακοδικίες στην ιστορία των ΗΠΑ ως παράδειγμα προς αποφυγή, καθώς, στο όνομα της ασφάλειας του έθνους και του κατευνασμού της ανησυχίας του λαού, ένα κανονικό δικαστήριο στήθηκε σαν στρατοδικείο, μια γυναίκα έγινε αντικείμενο κατάφωρα άδικης μεταχείρισης και τα χειρότερα κατάλοιπα του εμφυλίου αναδύθηκαν εφιαλτικά για να στοιχειώσουν τις τραυματισμένες μνήμες μιας διχαστικής, αιματοβαμμένης διαμάχης. Μετά από τη δίκη της Σάρατ επιβλήθηκε η παρουσία ενόρκων. Ο Ρέντφορντ, διακριτικά και ακαδημαϊκά, ξαναθύμισε για ποιον λόγο η δημοκρατία οφείλει να λειτουργεί συνετά και ψύχραιμα, ανεξάρτητα απ’ τις περιστάσεις. Ως μάθημα, η ταινία είναι απαραίτητη. Ως ταινία, μοιάζει με καλά οργανωμένο μάθημα.