Η Μαργκερίτ Ντιράς έγραψε τις εμπειρίες της από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο σε ένα μικρό σύνολο ημερολογίων με τη γραφή που ανέπτυξε αργότερα στη συγγραφική της καριέρα.Ουσιαστικά κατέγραψε ένα σύνολο συγκεχυμένων αναμνήσεων που δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να νιώσει λίγη από την απέραντη θλίψη που μπορεί να γεμίσει κάποιον ο πόλεμος, σε όποιο στρατόπεδο και αν ανήκει.

 

Αυτό το μάλλον αντικινηματογραφικό θέαμα ανέλαβε να οπτικοποιήσει ο Εμανουέλ Φινκιέλ, φτιάχνοντας ένα φιλμ με μεγάλο ρίσκο να χαθεί πάνω στην προβληματική του. Καταφέρνει όμως, επιλέγοντας δύο συγκεκριμένα ημερολόγια της Ντιράς, να δώσει, όσο γίνεται, το ζουμί όσων διηγείται η συγγραφέας, μια παρουσίαση του πολέμου (με στιγμές πριν και μετά από αυτόν) όπου δοκιμάζονται οι ανθρώπινες αντοχές και η έννοια του νικητή μοιάζει να μην υφίσταται.

 

Με τον χρόνο να αποτυπώνει μια συλλογική αποτυχία με έναν τρόπο που μοιραία θυμίζει το Χιροσίμα αγάπη μου, στο οποίο εμπλέκεται επίσης η συγγραφέας, το φιλμ προτιμά την ασάφεια από τη γραμμική αφήγηση, προσπαθώντας να εισχωρήσει σε σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού.