Λίγο έξω απ' το Παρίσι στις αρχές της δεκαετίας του '70. Ο Ζιλ, ένας νέος που τελειώνει το σχολείο, παρασύρεται από την πολιτική και δημιουργική αναταραχή της εποχής. Όπως και οι φίλοι του, βρίσκεται ανάμεσα στις ριζοσπαστικές πολιτικές δεσμεύσεις και στις προσωπικές του προσδοκίες. Οι πράξεις τους θα τους φέρουν στην Ιταλία και αργότερα στο Λονδίνο, όπου μέσα από ερωτικές συναντήσεις και καλλιτεχνικές ανακαλύψεις κάποια στιγμή θα αναγκαστούν να κάνουν τις τελικές επιλογές τους για να βρουν τη θέση τους μέσα σε αυτούς τους ανήσυχους καιρούς.

 

Αυτούς τους ανήσυχους καιρούς θέλει να περιγράψει χωρίς σκηνοθετική αντάρα ο Ολιβιέ Ασαγιάς, με τον ίδιο αβίαστα ρευστό τρόπο που κινηματογράφησε τις κοινωνικές συνθήκες στο Κάρλος. Και τα καταφέρνει να σε βάλει στα ’70s, χωρίς να εκβιάζει το ντεκόρ και να φτιασιδώνει τους ανθρώπους. Μόνο με αυτή την αυθεντικότητα θα μπορούσε να εμβαθύνει στο τεχνητό δίλημμα που δημιούργησαν οι ταραγμένοι εκείνοι καιροί, ανάμεσα στην πολιτική στράτευση και την προσωπική έκφραση.

 

Ο Ζιλ είναι ένα γνήσιο παιδί της συγκεκριμένης σύγκρουσης: προσφέρει τον εαυτό του στο κίνημα και στους συντρόφους του με αυταπάρνηση και ανάγκη για αλληλεγγύη και δεν μπορεί να αντισταθεί στις δημιουργικές του ανησυχίες, ακόμα κι αν αυτές αντιμετωπίζονται αρνητικά και απορρίπτονται με σχεδόν σοβιετική απαξίωση. Κάπως έτσι γεννιούνται οι καλλιτέχνες, όταν η πολιτική συνείδηση μεταμορφώνεται σε ιδιωτική αντίσταση επειδή ένα δόγμα δεν τους αφήνει να εξελιχθούν ελεύθερα. Ο Ασαγιάς έχει συλλάβει απόλυτα την ασάφεια που έβραζε μετά τις μεγάλες εκρήξεις του ’68, σε ένα κλίμα αντάρτικο και θολό, καθόλου συντεταγμένο, το ίδιο που πυροδότησε τη διεθνή τρομοκρατία που είδαμε στο Κάρλος.

 

Το Μετά τον Μάη δεν ακολουθεί τη διαγεγραμμένη πορεία ενός πρωταγωνιστή αλλά τον παρακολουθεί σε μια σειρά από περιστατικά ζωής, προσωπικά και συλλογικά, που τον προβληματίζουν και τον διαμορφώνουν, διεγείρουν τα αισθήματά του και ξυπνούν τα καλλιτεχνικά του εργαλεία. Η ταινία μοιάζει με ένα άτυπο και πιο συγκροτημένο σίκουελ του Les Amants Reguliers του Φιλίπ Γκαρέλ.

 

Στην καλύτερή του ταινία, ο Γκαρέλ έβαλε έναν νεαρό ποιητή, τον Φρανσουά, να τα φτιάξει με μια γλύπτρια, ενώ το Παρίσι καιγόταν. Στο Μετά τον Μάη ο Ζιλ παίρνει τους δρόμους για να μοιράσει πολυγραφημένες προκηρύξεις, να αντλήσει έμπνευση και να βρει τον έρωτα, ενώ η επανάσταση αγωνιούσε ανάμεσα σε κινητοποιήσεις και αντιρρήσεις.