Ο Ντέιβιντ Σάνμπεργκ αναπτύσσει την δική του μικρού μήκους ταινία και τρομάζει αποτελεσματικά με ένα σφιχτοδεμένο, καθαρόαιμο b-movie τρόμου που αξιοποιεί πλήρως τον φόβο του σκοταδιού, συνδέοντάς τον με την ψυχική ασθένεια της μητέρας που αδυνατεί να ξορκίσει μια παιδική της, ας πούμε, φίλη, από το μυαλό της, απειλώντας τον σύζυγο, τη μεγαλύτερη κόρη που έχει φύγει από το σπίτι και τον μικρό της γιο. Η ψευδεπιστημονική εξήγηση για την (dirty) Diana, το φάντασμα που δεν είναι ακριβώς φάντασμα, καθώς εμφανίζεται στο σκοτάδι και σωματοποιεί την καταπιεσμένη οργή της προς την οικογένεια που βρέθηκε στο ολέθριο διάβα της, δεν ευσταθεί ακριβώς, αλλά δεν πειράζει. Το Μη σβήσεις το φως δεν επιδιώκει να πλασαριστεί ως ανθολόγηση φρίκης με grande εκτέλεση, όπως το μεγαλοπιασμένο, αλλά τελικά πάμφτωχο σε καινούριες ιδέες Κάλεσμα του Τζέιμς Γουάν (που εδώ αρκείται στην παραγωγή), κι ευτυχώς ικανοποιείται με μια ταπεινή σβελτάδα, μετατρέποντας τα γνώριμα στοιχεία του οικιακού τρόμου όχι ακριβώς σε κάτι ανοίκειο, αλλά σε μια σειρά από συνθέσεις δυνατής απειλής. Ξεχωρίζει η Τερέζα Πάλμερ με το βαρύ γαλανό βλέμμα της, η οποία βιώνει το δράμα της μάνας της με τσαντίλα και συμπόνια μαζί – ψιλά γράμματα για άλλα θριλεράκια του συρμού.