Η Μόνα, 26 χρονών μετανάστρια αιγυπτιακής καταγωγής δουλεύει στο μίνι μάρκετ των πεθερικών της στο Σικάγο. Είναι παντρεμένη με τον Μουράντ, έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να επιβληθεί στην αυταρχική μητέρα του. Η Μέριλιν, 29 χρονών δουλεύει σε μια εταιρεία επισκευής υπολογιστών. Ο γάμος της με τον Χάρβεϊ κρέμεται από μια κλωστή. Το μόνο πράγμα στη ζωή της που της δίνει χαρά είναι ο χορός της κοιλιάς, ένα πάθος που μοιράζεται με την Μόνα. Όταν βρίσκουν την πεθερά της Μόνα νεκρή στο κρεβάτι της, εκείνη αποφασίζει ότι πρέπει να εγκαταλείψει γρήγορα το σπίτι της, φοβούμενη ότι θα κατηγορηθεί για φόνο. Η Μέριλιν με την σειρά της, χωρίς να έχει απομείνει τίποτα να χάσει, αποφασίζει ότι θέλει να φύγει μακριά, με σκοπό να λάβει μέρος σε έναν διαγωνισμό χορού. Οι δύο γυναίκες καταλήγουν να συνταξιδέψουν για τελείως διαφορετικούς λόγους. Η φιλία που θα γεννηθεί ανάμεσά τους θα ενώσει τη μοίρα τους και θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα.

Με το Μια Γυναίκα Μόνο Ξέρει, ο Ρασίντ Μπουσαρέμπ ξεκινάει μια τριλογία  που θέτει ερωτήματα στη δυναμική των σχέσεων της Αμερικής με τον αραβικό κόσμο. Ο χορός της κοιλιάς είναι ένα πρωτότυπο, ευχάριστο θέμα, ευδιάκριτα ανατολίτικο, πιασάρικο κι εξωτικά θελκτικό, αν και λίγο παλιωμένο για τους Δυτικούς, και ο Μπουσαρέμπ το θέτει σωστά σε μια περιθωριακή μορφή, δίνοντας στις κοπέλες που πρωταγωνιστούν το απαραίτητο όνειρο για να το κυνηγήσουν- η Μόνα αγαπάει το belly dance από κοριτσάκι και η Μέριλιν το χρησιμποιεί σαν εργαλείο διαφυγής. Το γεφύρωμα των δυο κόσμων ο Μπουσαρέμπ το κατάφερε με λεπτότητα και δραματική ένταση στην καλύτερη ίσως ταινία του, το London Bridge, όπου μια Αγγλίδα κι ένας Άραβας βρήκαν κατανόηση στο θρήνο και το θυμό για την απώλεια των παιδιών τους. Αν και ο Μπουσαρέμπ δεν βάλλεται απο την κατάρα που θέλει οι ξένοι σκηνοθέτες στην Αμερική να καταβροχθίζονται απο το τεράστιο σκηνικό και την αγάπη τους για τη μυθολογία της, η ιστορία του είναι σχηματική και προβλέψιμη (ειδικά για όσους αγαπάνε την Θέλμα και τη Λουίζ), σε ένα road movie με ηρωίδες που εγκατέλειψαν τους άχρηστους συζύγους τους και δεν θα ανεχτούν άλλο να τους φέρονται σαν αντικείμενα, προκαλώντας τους άνδρες με τον πλέον αντιφεμινιστικό χορό! Ωραία η θεωρητική ανατροπή των στερεοτύπων με την αλλαγή του νοήματος του ίδιου του κλισέ (του χορού δηλαδή), αλλά δε βγαίνει σε κάτι συναρπαστικό, μυστηριώδες, ή διαφορετικό.