Κάπου στο στάδιο της προώθησης της νέας ταινίας τρόμου των Radio Silence ελήφθη μια απόφαση που κατανοείς με μαρκετίστικους όρους, αλλά όχι με καλλιτεχνικούς. Όλοι ξέρουμε ότι είναι η ταινία με την ανήλικη μπαλαρίνα-βαμπίρ, όπως ξέραμε για την κοκαϊνομανή αρκούδα, τον αιμοδιψή Γουίνι, τον εκδικητή Άι-Βασίλη και για όλες τις άλλες ταινίες-memes που κυκλοφόρησαν στις αίθουσες εσχάτως. Ο δε τίτλος, Abigail, εμφανώς παραπέμπει στη Megan, μια άλλη ανήλικη θηλυκή αντι-ηρωίδα τρόμου που έκανε θραύση στα ταμεία και στο ΤikΤok.

 

Μόνο που η Abigail (προς τιμήν της) δεν ανήκει στην κατηγορία της ταινία-meme, δεν αποτελείται από ένα και μόνο ανέκδοτο που επαναλαμβάνεται. Επίσης, για σχεδόν τρία τέταρτα αναπτύσσεται με μυστικοπάθεια. Δεν γνωρίζεις τι ακριβώς απειλεί αυτό το τσούρμο ετερόκλητων κακοποιών που περιμένει να λάβει τα λύτρα από την απαγωγή ανήλικης νεαρής, την οποία κρατούν φυλακισμένη σε πολυτελή έπαυλη. Ο παρθένος θεατής θα είχε περισσότερες εκπλήξεις να περιμένει σε αυτό το πρώτο μέρος, ενώ τώρα απλώς αναμένει πότε θα ξεκινήσουν οι αιματηρές, δρακουλιάρικες πιρουέτες. 

 

Οι σεναριακές ανατροπές δίνουν και παίρνουν, χωρίς να έχουν ιδιαίτερο αντίκτυπο, έτσι σχηματικά σκιαγραφημένοι που είναι οι χαρακτήρες και δραματικά αβαρής που είναι η διάθεση, οι Μπετινέλι-Όλπεν και Τζιλέτ, όπως είναι τα πραγματικά ονόματα των Radio Silence, έχουν ευχάριστα νοσηρές ιδέες, ξέρουν πώς να πριμοδοτήσουν το γλαφυρό τους punchline, μα χωλαίνουν ελαφρώς στην εκτέλεση, καθώς δεν έχουν την υπομονή (ή την ικανότητα) να προκαλέσουν δέος μέσω της εικονογραφίας και να υποστηρίξουν μέσω αυτής το σασπένς. Το βασικό τους μειονέκτημα είναι ότι δεν γνωρίζουν πότε να πατήσουν το stop, με αποτέλεσμα οι ταινίες τους να διαθέτουν σχεδόν πάντα ανοικονόμητες και, κατ’ επέκταση, ανιαρές τρίτες πράξεις που στο μυαλό τους (και μόνο) παρέπεμπαν σε «συναρπαστικές» γκραν-γκινιόλ κορυφώσεις – το Scream VI ξέφυγε από αυτή την παγίδα, αλλά κι εκεί η σεκάνς του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών του φινάλε είναι μάλλον η πιο αδύναμη της ταινίας. 

 

Εκτιμάς, πάντως, την περιπαικτική, πλην σπάνια εξυπνακίστικη διάθεση των δημιουργιών τους, αν και το μεγαλύτερο τρολάρισμα εδώ μάλλον είναι ακούσιο. Spoiler Αlert: Σε όλη την ταινία χτίζουν τον ερχομό της σκοτεινής, αποκρουστικής φιγούρας του πατέρα της Άμπιγκεϊλ και δικαιολογημένα περιμένεις εμφάνιση από τον Τομ Κρουζ και τον Νίκολας Κέιτζ ως το… ολόγραμμα του Μπέλα Λουγκόζι. Όταν τελικά έρχεται, ο φακός ανεβαίνει σιγά σιγά μέχρι να αποκαλύψει το πρόσωπό του και όταν αυτό συμβεί, βρίσκεσαι να αναρωτιέσαι, όσο συμπαθής και ικανός κι αν είναι ο ηθοποιός –που είναι πολύ– εάν οι Radio Silence όντως πιστεύουν ότι το πρωταγωνιστικό του ανάστημα δικαιολογούσε αυτήν τη φασαρία. Σε δεύτερη σκέψη, συνειδητοποιείς ότι χάθηκε και η ευκαιρία για ένα gag αλά Μanhattan, όταν ο μυθικός εραστής που περιγράφει η Νταϊάν Κίτον εμφανίζεται και έχει τη μορφή του Γουάλας Σον, με τον Άλεν να αναφωνεί έκπληκτος ότι περίμενε κάτι άλλο από αυτό το homunculus. Ένα gag που θα μπορούσε να επιτευχθεί με την πρόσληψη μιας έκδηλα κωμικής φυσιογνωμίας ή κάποιου με τη μορφή του Γουάλας Σον ή, ακόμα καλύτερα, του ίδιου του Γουάλας Σον. «Μα είναι δυνατό να κάνεις τέτοιες σκέψεις, ενώ παρακολουθείς την ταινία και να τις γράφεις κιόλας, είναι σοβαρά πράγματα αυτά;» θα αναρωτηθεί (εύλογα) κανείς. Είπαμε, παρατράβηξε η τρίτη πράξη, κάπως έπρεπε να περάσουμε τον χρόνο μας κι εμείς, όταν η ταινία σταμάτησε να φροντίζει γι’ αυτό.