Αν και εύκολα θα μπορούσε κάποιος να προβεί στη σχετική υπόθεση χωρίς να δει την ταινία, η Σοφί Ντεράσπ δεν επιχειρεί μια αναχρονιστική ανάγνωση της τραγωδίας του Σοφοκλή, απλώς αξιοποιεί στοιχεία από αυτή, με κυριότερο τη συμβολική διάσταση της ίδιας της ηρωίδας –ένα διαχρονικό σύμβολο αντίστασης και εξέγερσης απέναντι στην καταπιεστική εξουσία–, για να στήσει μια αφήγηση με γνώμονα το μεταναστευτικό ζήτημα, η οποία θα φανεί πιο γοητευτική (ή πιο ιερόσυλη) σε όσους έχουν καλή σχέση με το πρωτότυπο και κάνουν την αντιπαραβολή. 

 

Η πρωταγωνίστρια αποδεικνύεται λίρα εκατό, ωραίο και το εύρημα τα social media να αντικαθιστούν, κατά κάποιον τρόπο, τον Χορό. Οι ισορροπίες μεταξύ του ρεαλισμού και της υπερβάλλουσας (μελο)δραματικότητας δεν τηρούνται πάντα επιτυχώς, η ατζέντα της ταινίας (επι)κοινωνείται υπερ-επεξηγηματικά, κάποτε και σχηματικά, μα είναι μια ταινία που απευθύνεται εμφανώς σε νεανικό κοινό. Βράζει το αίμα της νεολαίας και εκείνο που σ’ εμάς τους μεγαλύτερους (μπορεί να) φαντάζει κινηματογραφική αδυναμία, σε αυτές τις ηλικίες φαίνεται προτέρημα – διόλου τυχαία η βράβευση της ταινίας στο Φεστιβάλ Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους.