Με δεδομένο ότι αισθητικά το King Otto είναι μηδενικού κινηματογραφικού ενδιαφέροντος –το σύνηθες μοτίβο των «ασώματων κεφαλών» που μιλούν, σε συνδυασμό με γραμμική παράθεση αρχειακού υλικού‒, το ενδιαφέρον μετατίθεται στο περιεχόμενο. Εκ των πραγμάτων προορισμένο για ειδικό κοινό, το φιλμ δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο insight πάνω στην πορεία της Εθνικής Ελλάδος προς την κατάκτηση του Euro 2004 ή κάποια πληροφορία που δεν γνωρίζει ήδη ο φίλαθλος που θα επιλέξει να το παρακολουθήσει. Περισσότερο επιχειρεί να χτυπήσει τη χορδή της νοσταλγίας, ακολουθώντας βήμα βήμα αυτό το απρόσμενο ποδοσφαιρικό ταξίδι, άλλα έτσι άτσαλα μονταρισμένο και άρρυθμο που είναι δεν πετυχαίνει ούτε καν τα ξεσηκωτικά αποτελέσματα αντίστοιχων DVD που είχαν κυκλοφορήσει εκείνη την περίοδο.

 

Την τόνωση του ενδιαφέροντος δεν βοηθά και το γεγονός ότι όλοι ευλογούν τα γένια όλων –μερικοί και τα δικά τους‒, όπως και το ότι δεν είναι όλοι οι συμμετέχοντες εξίσου συναρπαστικοί ομιλητές. Ενδεχομένως να υπάρχει μια καλύτερη ταινία στο υλικό που έμεινε στο δωμάτιο του μοντάζ, άλλωστε μιλάμε για ένα φιλμ που δείχνει το αξέχαστο απόσπασμα με το ξέσπασμα του Αλκέτα Παναγούλια και το κόβει πριν ακουστεί το μνημειώδες «ο Μαχλάς κάνει προμενάδα». Και, σαφέστατα, υπάρχει μια καλύτερη ταινία για τον Ρεχάγκελ, έναν προπονητή με απίθανα επιτεύγματα – ανέλαβε την Καϊζερσλάουτερν όταν αυτή έπαιζε στη δεύτερη κατηγορία της Γερμανίας, την ανέβασε κατηγορία και την ακριβώς επόμενη χρονιά κατέκτησε την Μπουντεσλίγκα.