Αγάπη μέχρι το κόκαλο ορκίζονται ο Τίμοθι Σαλαμέ και η αποκάλυψη Τέιλορ Ράσελ στο αιματοβαμμένο, αισθητικά απολαυστικό ρομάντσο Bones and All που ο Λούκα Γκουαντανίνο σκηνοθετεί παίρνοντας ίσες αποστάσεις, ευτυχώς χωρίς ίχνος δισταγμού, από την εφηβεία και τον κανιβαλισμό. Όπως και στο Να με φωνάζεις με το όνομά σου, η πρωτότυπη πηγή είναι ένα μυθιστόρημα, σκηνοθετεί ο Λούκα Γκουαντανίνο σε σενάριο άλλου, πρωταγωνιστεί ο Τιμοτέ Σαλαμέ στον ρόλο ενός αποξενωμένου, μοναχικού νέου που αναζητά την ερωτική του ταυτότητα και τον βαθύτερο προορισμό του στη ζωή, και ο σπουδαίος Μάικλ Στούλμπαργκ εκφωνεί τον πιο κρίσιμο «λόγο» στην ταινία, ακριβώς στη μέση μιας μακράς διαδρομής ‒ λείπει ο Άρμι Χάμερ που κατά μια ειρωνεία της τύχης στο ενδιάμεσο έχει κατηγορηθεί ‒και εξ αυτού επαγγελματικά ακυρωθεί‒ για κανιβαλισμό ή, τουλάχιστον, για απόπειρα μέσω sms!

 

Οι ομοιότητες σταματούν εδώ: το Bones and All που έγραψε η Καμίλ ντε Άντζελις το 2015 είναι άλλη μια ιστορία ενηλικίωσης στο λογοτεχνικό σχήμα της παραβολής, που πραγματεύεται κυρίως τη ζόρικη κοινωνικοποίηση, την περιπέτεια των νέων παιδιών μέχρι να βρουν τη φυλή στην οποία ανήκουν.

 

Κλισέ, αλλά ο Γκουαντανίνο δεν μασάει τις εικόνες του. Το δάγκωμα φτάνει στο μεδούλι και το Bones and All, εκτός από μια ωδή στην αγάπη, είναι ταυτόχρονα genre film με φρίκη, ένταση και τη δυσοίωνη ανάσα του ενστίκτου να πλανάται στη βαριά ατμόσφαιρα της Μεσοδυτικής Αμερικής της δεκαετίας του ’80, σε ένα σκηνικό που θυμίζει το Άσε το κακό να μπει, με τον παράγοντα του απροσδόκητου και το πολιτικό κλίμα της εποχής να κυλά από κάτω ‒ δυο στοιχεία που πάντα αρέσουν στον Ιταλό δημιουργό του Είμαι ο έρωτας και του Bigger Splash.

 

Η 18χρονη Μάρεν και ο λίγο μεγαλύτερός της Λι είναι οι περιπλανώμενοι κανίβαλοι της ταινίας. Έχουν αντιληφθεί και έντεχνα αποκρύψει το δολοφονικό τους χούι από την παιδική τους ηλικία, έχουν ζήσει με μια απωθημένη, οργισμένη ενοχή και, φυσικά, την απόρριψη από τις οικογένειές τους. Οι περιπτώσεις τους είναι διαφορετικές. Η πατέρας της Μάρεν την εγκαταλείπει, ακούει την ιστορία της ζωής της από μια κασέτα που του έχει αφήσει μαζί με το πιστοποιητικό της γέννησής της, και προσπαθεί να βρει την εξαφανισμένη μητέρα της. Ο Λι έχει απομακρυνθεί ηθελημένα από τη μητέρα του, συναντά σποραδικά τη μικρότερη αδελφή του και δεν θέλει να μιλά για τον πατέρα του.

 

Αντίθετα από τον βαμπιρισμό, που αυτόματα ανακαλεί το μεταφυσικό και τον μύθο, ο κανιβαλισμός παραμένει διαταραχή-ταμπού στις σύγχρονες κοινωνίες, ειδικά τις δυτικές. Αφού ο Γκουαντανίνο καταπιάστηκε με τις μάγισσες και το διασκέδασε, στο Bones and All απολαμβάνει έναν ενοποιημένο αισθητικό ρεαλισμό, όχι σκληρό και στεγνό αλλά περισσότερο ονειρικό και τραγικό, με εξαιρετική εικαστική επιμέλεια, από τα εκκεντρικά κοστούμια που διακόπτουν τις στάσεις στις βαρετές Πολιτείες των ΗΠΑ (ειδικά ο Μαρκ Ράιλανς και το ινδιάνικο συνολάκι του) μέχρι τη μουσική των Ρέζνορ και Ρος και την ποικιλία των σκηνογραφικών επιλογών. 

 

Τρώνε ανθρώπους στην ταινία όντως, ωστόσο σημασία έχει η εμπιστοσύνη, η διαδικασία του «ανήκειν», η επιλογή του σωστού freak, ανάμεσα στα πολλά και αταίριαστα. Η διασταύρωση των χαρακτήρων είναι πάντα αξιοσημείωτη και οι δυναμικές τους κυμαινόμενες.

 

Ο Σαλαμέ, πάντα ακριβής και χαρισματικός στην κάμερα, συνεχίζει να διανύει την αιώνια εφηβεία του ‒ το ότι μοιάζει σταθερά με 16άρης, ακόμη κι αν τσαλακώνεται και πάσχει, είναι ένα γονιδιακό θαύμα και κανείς δεν είναι σίγουρος πώς θα μεταφράσει τη βαμπιρικά νεανική του ενέργεια σε ωριμότερους ρόλους σε κάποια χρόνια από τώρα. Αλλά τα ίδια δεν λέγαμε και για τον Λεονάρντο ντι Κάπριο;