Όταν σε μια κινηματογραφική παρέα, όπου η λέσχη ανάγνωσης δεν είναι απλώς μια σεναριακή αφορμή αλλά φιγουράρει στον τίτλο και του πρωτότυπου και του sequel, οι περισσότερες αναφορές είναι σε ταινίες (Καζαμπλάνκα, Κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού, Ζήτημα Τιμής) και η μοναδική πηγή έμπνευσης είναι ο Αλχημιστής του Πάολο Κοέλιο, τότε κάτι δεν πάει καλά.

 

Και μακάρι να ήταν μόνο αυτός ο κακός οιωνός, που θα έλεγε και ο Πορτογάλος συγγραφέας: η ταινία Book Club: Το επόμενο κεφάλαιο βρίσκει τις τέσσερις από τις πλέον αξιότιμες κυρίες του αμερικανικού σινεμά σε νοσταλγική αμηχανία μετά το lockdown και στην ευχάριστη θέση να συνοδεύουν το πιο πεισματάρικο μέλος τους σε ένα bachelorette στην Ιταλία για να ξεσκάσουν μετά τον εγκλεισμό και να γιορτάσουν τον πρώτο της γάμο, επιτέλους, μετά από χρόνια άρνηση των θεσμών και των συμβάσεων.

 

Η Κάντις Μπέργκεν υποδύεται τη συνταξιοδοτημένη δικαστή, η Τζέιν Φόντα την εκ πεποιθήσεως ανύπανδρη, η Μέρι Στινμπέρτζεν τον νεότερο και πιο ενθαρρυντικό κρίκο του κλαμπ και η Νταϊάν Κίτον την… Νταϊάν Κίτον, δηλαδή την παρορμητική και συναισθηματικά ευάλωτη του κουαρτέτου. Η συνεχής αμφιβολία γύρω από την ευπώλητη σοφιστεία του Κοέλιο, η τραμπάλα μεταξύ του πεπρωμένου και της ελεύθερης βούλησης δεν συνάδει με την πείρα και τη διαδρομή των υποτίθεται διαβασμένων και σκεπτόμενων Αμερικανίδων ‒ είναι πιο έξυπνες από αυτό και το χασμουρητό του κλισέ ιταλιάνικου concept με τις μακαρονάδες, τα μνημεία και τα νυφικά. Επιπλέον, η κινηματογραφική πεζότητα του Μπιλ Χόλντερμαν κάνει το Eat Pray Love να αστράφτει από ευφυΐα.

 

Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα είχε απογίνει η ταινία χωρίς τις πάντα ευχάριστες, αφοσιωμένες σε ό,τι κι αν κάνουν, χαρισματικές πρωταγωνίστριές της, και δεν υπάρχει λόγος, γιατί δεν θα υπήρχε καν. Για τις ελάχιστες σπίθες τρυφερότητας και χαμόγελου σε μερικές ατάκες, αλλά και για τη μίνι ανατροπή του γάμου στο φινάλε ας τσουγκρίσουμε ένα prosecco στην υγειά τους.