Στον πλανήτη After Blue δεν ευδοκιμούν οι άνδρες, το περιβάλλον είναι τοξικό γι’ αυτούς. Το μπλε, άλλωστε, ήταν το χρώμα των αγοριών στον παλιό κόσμο κι εδώ βρισκόμαστε «μετά το μπλε». Εκεί μια νεαρή κοπέλα απελευθερώνει τη «δολοφόνο» Κέιτ Μπους(!) και, κατόπιν προσταγής του συμβουλίου γυναικών, αναγκάζεται να ξεκινήσει ένα ταξίδι μαζί με τη μητέρα της ώστε να διορθώσουν το «λάθος» της και να εξολοθρεύσουν την Κέιτ Μπους.

 

Το μετα-αποκαλυπτικό, υπερρεαλιστικό σκηνικό με το βραχώδες τοπίο, τα βρύα, τις λειχήνες και τους κυανέρυθρους και κιτρινοπράσινους φωτισμούς παραπέμπει σε σκίτσα του Moebius και άλλων τιτάνων της γαλλικής κόμικ σκηνής. Ακόμα κι αυτό, όμως, καταλήγει επαναλαμβανόμενο στη νέα ταινία του Μπερτράν Μαντικό, τα Άγρια Αγόρια του οποίου αποτέλεσαν έναν οριακό κινηματογραφικό δυναμίτη.

 

Εδώ ο Μαντικό επιχειρεί μια μετα-φεμινιστική ταινία. Τα όπλα φέρουν ονόματα γνωστών οίκων μόδας – ένα γκαγκ που χάνει γρήγορα τη χαριτωμενιά του. H κεντρική ηρωίδα αφυπνίζεται από την Κέιτ Μπους – δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες που το «ξωτικό» του πενταγράμμου σώζει τη μέρα, μετά την τέταρτη σεζόν του «Stranger Things»‒ και ακολουθεί το ένστικτό της, αυτονομείται, ξεστρατίζει από τη νόρμα των υπόλοιπων γυναικών του πλανήτη. Το μοναδικό ανδροειδές που συναντά δεν έχει πέος αλλά πλοκάμια. Πρόκειται για μια αναφορά στο hentai αλλά και για μια non-binary πινελιά.

 

Καλά όλα αυτά, αλλά δεν συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο όραμα. Η ταινία κυνηγά την ουρά της, πασχίζει να ξεγελάσει το «μεταμεσονύκτιο» κοινό με λίγο camp ερωτισμό αλά Χεσούς Φράνκο και σέρνει την αργή (μη) πλοκή της μέχρι μια υστερική κορύφωση. Ο Μαντικό στόχευε στην ψυχεδελική ποίηση του Γιοντορόφσκι, μα το καλύτερο που πέτυχε ήταν κάτι κοντά στην εσωστρέφεια (και την αυταρέσκεια) του ολτμανικού Quintet (1979).