Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες, οι πρώτες επιχειρήσεις που έφεραν ομοιότητες με εστιατόριο εντοπίζονται στην Κίνα γύρω στον δωδέκατο αιώνα. Το εστιατόριο ως επιχείρηση, δηλαδή ως ένα μέρος ανοιχτό για το κοινό και προορισμένο αποκλειστικά για την κατανάλωση φαγητού έναντι αντιτίμου, προέκυψε στη Γαλλία στα μισά του δέκατου όγδοου αιώνα.

 

Η ταινία του Ερίκ Μπενάρ τοποθετεί ποιητική αδεία τη γέννηση του πρώτου εστιατορίου λίγο πριν από τη Γαλλική Επανάσταση για να εξυπηρετήσει το ταξικό της μήνυμα. Βλέπετε, οι γαστρονομικές απολαύσεις ήταν προνόμιο των αριστοκρατών. Όταν ένας από αυτούς απολύει τον σεφ του για αυθαιρεσία στο μενού, προκαλεί τη δημιουργία του «πρώτου εστιατορίου», τουλάχιστον εντός του σύμπαντος της ταινίας.

 

Για ταινία που εμφανώς απευθύνεται σε ευρύ κοινό, η ανάπτυξη της ιστορίας είναι κάπως βραδυφλεγής, αν και από μια πλευρά αυτό ίσως και να λειτουργεί υπέρ της, καθώς, όταν έρχονται, τα δραματικά της απρόοπτα μοιάζουν περισσότερο να επιχειρούν να γεμίσουν τον χρόνο παρά να οδηγούν κάπου.

 

Κάποιοι αναχρονισμοί στους διαλόγους της, ιδίως όταν επιχειρεί να αρθρώσει τα μηνύματά της, σε πετούν εκτός εποχής, καταστρέφοντας την άψογη δουλειά της διεύθυνσης φωτογραφίας που, ειδικά στα εσωτερικά της, μοιάζει να αντλεί έμπνευση από φλαμανδικούς πίνακες της περιόδου. Οι εικόνες γαστρονομικού πορνό, πάντως, θα αποζημιώσουν τους πιο κοιλιόδουλους σινεφίλ αλλά και το κυλικείο του σινεμά που, μοιραία, θα κάνει χρυσές δουλειές.