Dune: Mέρος Δεύτερο

Όσα υποσχέθηκε ο Ντενί Βιλνέβ στην ενδελεχή, ογκώδη εισαγωγή του Dune τον Σεπτέμβριο του 2021 αναπτύσσονται συναρπαστικά σε μια συνέχεια που μπορεί να τελειώνει με ένα ακόμη cliffhanger, ωστόσο γεμίζει με χαρακτήρες και πλοκή, μονομαχίες και δοκιμασίες, προδοσίες και θανάτους που συνεχώς ανανεώνουν το ενδιαφέρον, αφηγηματικά και εικαστικά.

Η μεσσιανική φιγούρα του Πολ Ατρείδη μαζί με την έγκυο μητέρα του βρίσκει μετέωρο καταφύγιο στα κρησφύγετα των, αλλεργικών προς τους ξενογέννητους, Φρέμεν, κι ενώ ο αρχηγός Στίλγκαρ (Μπαρδέμ) βλέπει στο πρόσωπό του τον προφήτη που θα τους λυτρώσει, η Τσέινι (Ζεντάγια) και οι υπόλοιποι της φυλής περιμένουν να το αποδείξει, κάτι που κι εκείνος αποδέχεται, πρόθυμος να υποστεί διαδικασίες μύησης επικίνδυνες.

Με την Τσέινι γεννιέται σταδιακά ο έρωτας που διαφάνηκε στην ανταλλαγή βλεμμάτων στο φινάλε του πρώτου μέρους, και οι κουβέντες τους στην έρημο, σαν ψίθυροι που σκοντάφτουν στη δυσπιστία, μοιάζουν με όαση σε κινούμενη άμμο – η σκηνή που ο Πολ καλείται να δαμάσει το γιγαντιαίο σκουλήκι και δέχεται με προθυμία το τεστ είναι ένα εντυπωσιακό δείγμα του τι μπορεί να κάνει ο Καναδός σκηνοθέτης σε ένα μονότονο τοπίο.

Παράλληλα, οι Χαρκόνεν ψάχνουν τρόπους να αφανίσουν τα κατώτερα ανθρώπινο τρωκτικά και ο Feyd Rautha (καθηλωτικός ο Όστιν Μπάτλερ στον ρόλο που κάποτε ακούμπησε επιδερμικά ο Στινγκ) γίνεται ο επίλεκτος των Χαρκόνεν για να αντιμετωπίσει τον Πολ, μετά από μια ρωμαϊκής μεγαλοπρέπειας επίδειξη δύναμης, μπροστά στον σταθερά γλοιώδη βαρώνο Βλαντιμίρ (Στέλαν Σκάρσγκαρντ).

Το θλιμμένο ύφος του ξεριζωμένου, ορφανού Πολ διαδέχεται η αισιόδοξη ανάσα της επαναστατικής ένταξής του στους αντάρτες της ερήμου: βαφτίζεται Μουαντίμπ, λέει ναι στην εξέγερση και την αγάπη, φροντίζει τη μάνα και μαθαίνει τον βηματισμό του σε αχαρτογράφητα γι’ αυτόν νερά, δίνει τις μάχες του και δείχνει στους άλλους πως δεν είναι απλώς ένα προνομιούχο λευκό πριγκιπόπουλο αλλά ένας καλά εκπαιδευμένος πολεμιστής, ώσπου να έρθει σε ρήξη για άλλη μια φορά με τις προσδοκίες και να οδηγηθεί σε έναν εφιαλτικό τόπο που έχει οραματισθεί ως εκατόμβη των ονείρων του για ανεξαρτησία και ειρήνη.

Ο Βιλνέβ ανέκαθεν ήταν εξαιρετικός χειριστής της ατμόσφαιρας που υποβόσκει της δράσης, και στο Dune: Μέρος Δεύτερο υπονοεί συνεχώς έναν πολύπλοκο πολιτικό αναβρασμό κάτω από τη μιλιταριστική περιπέτεια και τις μάχες σώμα με σώμα. Με την Τσέινι να αποτελεί το μοναδικό διαυγές πρόσωπο της υπόθεσης, μια σκληροτράχηλη νέα γυναίκα που αντιδρά επιθετικά στα διπλά νοήματα και απομακρύνεται καλπάζοντας από τις παρεξηγήσεις, όλοι οι άλλοι κρύβουν τις διαθέσεις τους: ο Στίλγκαρ διδάσκει, ενθουσιάζεται και ταυτόχρονα φυλάγεται, σαν να κοροϊδεύει το πεπρωμένο στο οποίο ελπίζει. Ο Βαρώνος, κατά την προσφιλή του συνήθεια, κοιτάζει το τομάρι του και παραπλανεί συστηματικά.

Παρά τη λύπη του, ο αυτοκράτορας Σαντάμ (Κρίστοφερ Γουόκεν) κρατά κλειστά τα χαρτιά του. Και βέβαια οι κυρίες που συνθέτουν τις Μπένε Τζέζεριτ, από τη Σαρλότ Ράμπλινγκ ως τη νέα προσθήκη της «Λαίδης» Λέα Σεϊντού, ανακατεύουν το παιχνίδι της προσδοκίας, με τις μεταφυσικές τους δυνάμεις και τον σχεδιασμό του μέλλοντος, που συνυφαίνεται άρρηκτα με την αποστολή τους σε αυτό το σκάκι επιβίωσης – θα έχει πολύ ενδιαφέρον το επερχόμενο The sisterhood of Dune που γυρίζεται για το HBO και ανατρέχει στη σύλληψη του γυναικείου τάγματος, δέκα χιλιάδες χρόνια πριν από τα γεγονότα που παρακολουθούμε.

Με την Άνια Τέιλορ Τζόι σε εμφάνιση έκπληξη, τη Φλόρενς Πιού να αναστατώνει το love story πριν από την εκπνοή του δεύτερου μέρους και τους τεχνικούς συντελεστές σε δημιουργική φούρια, ο Τίμοθι Σαλαμέ εξακολουθεί να ηγείται εξελίσσοντας έναν χαρακτήρα που άλλοτε παραπέμπει ευθέως σε έναν Ιησού εν μέσω της παρένθεσής του στην έρημο, ταπεινό κι ευάλωτο στην απεραντοσύνη του Αράκις, και άλλοτε σε μια δυναμική μορφή εκδικητικού αρχηγού, παραδομένου στην ανατροφή που δέχτηκε από τον αριστοκρατικό του Οίκο και τις κρυπτικές εντολές της μητέρας του.

Πάντα στιβαρός και ακριβής στην ενορχήστρωση των απογειωτικών εντάσεων με τις απαραίτητες παύσεις για την ανθρώπινη διάδραση, ο Βιλνέβ διατηρεί το σασπένς και το ανανεώνει θεαματικά. Η εικόνα του διαφέρει σημαντικά (και ανακουφιστικά) από τον κανονιστικό συρφετό των suprehero movies, και το υπέροχο με το Dune είναι πως ούτε μια στιγμή δεν προδίδει το είδος της υπερπεριπέτειας – ένα αυτόνομο, ανάδελφο σύμπαν, με ήρωες και καθάρματα στην κόψη του θανάτου.