Η ένωση της Δυτικής με την Ανατολική Γερμανία και οι μέρες αβεβαιότητας για τους κατοίκους της δεύτερης, ώσπου να ομαλοποιηθεί η κατάσταση, έχουν δώσει αφορμή για βαριά δράματα, για θριλερικές αφηγήσεις, αλλά και για αβαρή θεάματα crowdpleasing αρετών, όπως το «Good Bye, Lenin». Το «Two to One» ανήκει στην τελευταία κατηγορία και ακολουθεί μια τριπλέτα χαρακτήρων που πέφτει σε σωρούς από χαρτονομίσματα προς απόσυρση και προσπαθεί να τα αξιοποιήσει μέσα στο αδιανόητα μικρό διάστημα που δόθηκε στους Ανατολικογερμανούς για να ανταλλάξουν τα μετρητά τους με το ισχύον (πια) νόμισμα. 

 

Η καλή διάθεση υπάρχει, οι κιθαρισμοί στο σάουντρακ επιχειρούν να την επιβάλουν, ωστόσο οι σκηνές που θα αποτελούσαν τη βασική ατραξιόν ενός heist movie είναι απλοϊκές και άνευ σασπένς και οι αρρυθμίες πολλαπλές, με την παρτίδα να σώζεται από τους περιστασιακούς συναισθηματισμούς, από τη σταρ του ευρωπαϊκού σινεμά Σάντρα Χούλερ σε έναν σαφέστατα πιο ελαφρύ ρόλο από εκείνους στους οποίους την είδαμε τελευταία, καθώς και από την ανάδειξη των ιδιαζόντων κινήτρων των δραστών. Οι τελευταίοι δεν ανήκουν σε εκείνο το είδος καιροσκόπων και (μικρο)απατεώνων που συχνά αγιοποιεί το λαϊκό σινεμά, αλλά δρουν κατά το ένα μέρος ως στερημένοι πολίτες, κατά το άλλο ως εκδικητές.