Ούτε ακριβώς δράμα ενηλικίωσης, ούτε ιστορία σεξουαλικής αφύπνισης, ούτε φεστιβαλική προβοκάτσια. Χωρίς να βηματίζει αισθητικά ή θεματικά σε δρόμους που δεν έχουν περπατήσει εκατοντάδες άλλες δημιουργίες που έχουμε παρακολουθήσει σε φεστιβάλ, το ωμό, αλλά ποτέ τραχύ φιλμ της Βαλεντίνα Μαουρέλ, που έφυγε με τον Χρυσό Αλέξανδρο από το περασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, έχει μια (διακριτική) γοητεία, η οποία εντοπίζεται στο θάρρος του να εξερευνήσει τις εσωτερικές διακυμάνσεις μιας δεκαεξάχρονης που ανακαλύπτει τον εαυτό της και τις προσπάθειές της να καταλάβει τις επιθυμίες της και τα συναισθήματά της για τους γονείς της, χωρίς να υποτάσσεται στην ασπρόμαυρη λογική και τις απαιτήσεις (συ)στράτευσης της εποχής.