Όταν το σινεμά ασχολείται με τις γαστρεντερικές διαταραχές, συνήθως τις προσεγγίζει ως πηγή γέλιου ή αποστροφής. Αν αναλογιστείς πόσο σημαντικό κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού ταλαιπωρείται καθημερινά από λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές δυσλειτουργίες και παθήσεις του γαστρεντερικού συστήματος, οι οποίες του προκαλούν δυσκολίες στην καθημερινότητα και επηρεάζουν την ποιότητα ζωής του, είναι παράδοξο που αποτελεί ακόμα ταμπού.

 

Στη νέα ταινία του αγαπημένου μας (και τακτικού επισκέπτη της χώρας) Πίτερ Στρίκλαντ θα δεις μια ενσυναισθητική στάση απέναντι στον κεντρικό χαρακτήρα, έναν συνεσταλμένο άντρα που βασανίζεται από διαρκή μετεωρισμό και αέρια και αναμένει με αγωνία να μάθει την αιτία. Ο ήρωας, ένας γλυκύτατος Μάκης Παπαδημητρίου, θα βρει στέγη, κατανόηση και μια νέα «οικογένεια» σε μια ηχητική κολεκτίβα, η οποία βασανίζεται κι εκείνη με τη σειρά της από εσωτερικές διαφωνίες και συγκρούσεις των μελών της.

 

Σταδιακά, μέσω της παράστασής τους, δηλαδή μέσω της τέχνης και της έκφρασης, ο ήρωας θα συμφιλιωθεί με το σώμα του αλλά και με την πάθησή του. Ίσως αυτή να είναι η πιο ελκυστική πτυχή μιας ταινίας που, αν και δραματουργικά πιο νεφελώδης από το σύνηθες, διαθέτει το πάντα γοητευτικό οπτικοακουστικό παιχνίδι που συναντάς στο σινεμά του δημιουργού της σε αρκετό βαθμό ώστε να αποτελέσει ένα gourmet σινεφίλ ορεκτικό για όσους προτιμούν εναλλακτικά φιλμικά εδέσματα.